მთიულური გაზაფხული

ალევის ქედის ძირში მიდგას ქვითკირის სახლი,
მამისეული ეზო-კარი სუნთქავს ხეებით,
მშობლების სითბო მიცოცხლდება ფოთოლთ შრიალში,
როცა არხევენ ტოტებს ჩემი ძუძუმტეები.

გადაიარა ყვავილობამ თეთრად ვაშლების,
შუა მაისში მოვარდისფროდ აყვავდა კომში,
მთებზე მიცოცავს გაზაფხულის მწვანე ხავერდი
და ზამთრის სუსხი იყუჟება მთის თხემზე თოვლში.

ცოტაც და ისიც ჩამოდნება მზე-წვიმისაგან,
წვეთ-წვეთ ნაჟური ნაკადულებს ააჩხრიალებს,
ხევებს ჩაჰყვება, აადიდებს არაგვის ტალღებს
და გაზაფხული ახლა ქვემოთ ჩაიგრიალებს.

მე აივნიდან თვალს ვადევნებ ამ გარდასახვას,
გაღნა ღვთიური მადლით ავსებს მზე მგზოვანის წვერს,
შავ არაგვს იქით, გაღმის გაღმა სპეტაკი ფარდა...
ნისლების კაბა ჩაუცვია გუდამაყრის ქედს.

ნეტავ რამდენჯერ დაიღვარა ქართული სისხლი,
დღეს მთიულური გაზაფხული რომ გვევგრძნო ცეცხლად?
აქ ჩაიარა უკვდავების გზაზე შემდგარმა
სამასმა გმირმა და სიცოცხლე გაიღო მსხვერპლად.

ღმერთო, დალოცე საქართველო, ეს მიწა წყალი
არ დაანებო სათარეშოდ მტერსა და დუშმანს,
მომეცი ძალა, კეთილ საქმეს მივუძღვნა თავი,
სიკვდილის შემდეგ ვალმოხდილი ვეახლო უფალს!
____________
ქემო ქავთარი