ღმერთს ერთს ეს ნებს,
მზე ქმნეს ცხელ წრედ,
ძევს ხმელს, წყლებს ზედ,
ბნელს ჰკვეთს, ჩქეფს დღედ.
მხნედ ძგერს ბევრ წელს,
მზე ცხელ წნელს გრეხს,
წრფედ ჰფენს თეთრ ფერს
მთებს, ზღვებს, კლდეს, ტყეს...
ბრგე მთებს მზე სცემს,
თეთრ თხემს, ქედ მხრებს,
ბეჭ ბრტყელ დევს კბენს,
ხევ ხევ ცრემლს თხევს...
წვეთ წვეთ კრეფს წყლებს,
ხევს, ფშებს, ტბებს, ზღვებს,
რგებს ხეს, ტყეს, თესლს,
შველს ცხვრებს, მწყემსს, გლეხს.
ჩვენ ვშველთ ჩვენს მწეს?
ტყეს ვჩეხთ, ხეს ვგლეჯთ...
დღეს ჩვენ გესლს ვთესთ,
ბევრს ვყეფთ, ვღრენთ, ვკბენთ.
მტერს ვძვლევთ?.. ჯერ ვთვლემთ,
ერთ პეშვ ვერცხლს ვდევთ.
ვერ ვთესთ, ვერც ვკრეფთ,
ვერ ვცემთ გრდემლს კვერს...
ვერ ვჭედთ ჩვენს ბედს,
ჩვენს ხვედრს ვერ ვძლევთ.
მე ვჭვრეტ ერთ მხსნელს,
ჩვენს მწეს ძე ღმერთს.
ეს დღეც სხვებს სდევს,
ქერს ვთეს, ქვებს ვკრეფ,
ცრემლს ვწმენდ ჩემს ბედს,
დღეს მე ლექსს ვწერ.
ქემო ქავთარი
-------------------
