პოეზიის მწვერვალზე დგას დიდი სიბრძნე განარითმი,
რა ძალამ და მადლმა შექმნა ეს ობოლი მარგალიტი?..
რატომ მეტი არ დაწერა იმ სულმნათმა, რად არ ვიცით,
ერთი ცდა ვით იმყოფინა ამოდენა აღმასვლისთვის?
მეცხრე საუკუნეს ითვლის გენიოსის გამოცანა,
სიყვარულში იცნო ღმერთი მიჯნურმა და მეგობარმა...
ხალხმა ვეფხისტყაოსანი სულ ხელის-ხელ აგოგმანა,
რუსთველის სულისკვეთება შეიცნო და შეიყვარა.
„შაირობა პირველადვე სიბრძნისაა ერთი დარგი“...
პოეზიის გაკვეთილებს გვაძლევს აქვე დიდოსტატი,
„ლექსთა გრძელთა თქმა“ სჭირდება, რომ მელექსე იყოს კარგი,
გრძელი სიტყვის მოკლედ თქმაა მოშაირის ცნობის თარგი.
ბევრი კარგი პოეტი გვყავს, თუმცა შოთას დარი - არა,
ბუმბერაზი მოშაირე უკვდავებას ეზიარა,
თავისი პირმშო ქმნილება ისე მაღლა აიტანა,
რომ ვერავინ ვერ დაწერა ჯერ შაირი ამისთანა.
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment