არავინ იცის პოეზია სად იბადება,
ვერავინ მითხრა ლექსის წერა როგორ ვისწავლო,
როგორ შევიპყრო წამიერი მარადისობა
და სტრიქონებში გულის ფეთქვად გადმოვიტანო.
იდუმალია პოეზიის სიღრმე სიშორე,
ზვარაკად გულის სისხლს მოითხოვს აღმაფრენისთვის...
ვაჟა-ფშაველა ასპიტის ხორცს აჭმევს მინდიას,
სიკვდილის გზაზე შეაყენებს გადარჩენისთვის.
თუმცა სიცოცხლე, ხსნა კი არა, დიდი მსხვერპლია,
აღმატებული განსხვავების გაუცხოება,
გენიოსების ნააზრევი მასებს არ ესმის,
ქეთელაურებს სათემოში არ ეცხოვრება...
ბედისწერაა პოეტისთვის ნამდვილი ლექსი,
ტატოს მერანი თვალბედითი ყორნის ფიქრია...
ღვარცოფად მოდის საიდანღაც ლექსი მეწყერი,
ცოცხლად მარხავს და არ აღირსებს საფლავს ტიციანს...
მაინც შემორჩა პოეზიას გვარი გრანელის,
Memento mori, ვით სიკვდილის ინდიქტიონი,
ღია სარკმლიდან ლურჯა ცხენებს გაჰყვა გადაღმა
და პოეზიის მეფედ მოკვდა გალაკტიონი.
მე პოეზიის დაბადება მინდა ვიხილო...
ჰეი, მუზებო, ნუ ჩამითვლით უმადურობად!..
მინდა, შევიგრძნო სიტყვის მადლით რითმად დაღვრილი,
მდოგვის მარცვალში ჩატეული უსასრულობა.
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment