ნასაფლავართან ნაფიქრალი

შუაღამით უძილობის დასათრგუნად

გავუყვები პეტრე-პავლეს სასაფლაოს,

ერთ ბოთლ ღვინოს გავიყოლებ სიმბოლურად,

საიქიოს დავულოცავ სააქაოს...

მივაშურებ მე ტერენტის ნასაფლავარს,

იქ ბუჩქებში იადონი მუდამ გალობს,

იქ იგრძნობა კოსმიური სუნთქვა მკვდრეთის,

ცაზე მთვარე საცოდავად კონწიალობს...

საფლავის ქვას დაყრდნობილი დამიხვდება

თვით გრანელი იქ და არა ბუნდოვანი*,

სულიერი ნგრევის კვალით შევიცანი

ყველას ჭირისუფლად მდგარი უპოვარი...

ჩემო ქავთარ, საფლავ-საფლავ რას დაეძებ?..

ამას მკითხავს და თვალებში რომ ჩამხედავს,

ჩემზე უკეთ შენ იცი თქო, ვუპასუხებ

და ჭიქებში ჩამოვასხამ მშრალ საფერავს.

მერე ვიტყვით ორიოდე შესანდობარს,

ცოტა ნაღველს გადავიყრით გულებიდან,

პოეზიის ხარებს შევხსნით აპეურებს

და ლექსებად გამოვუშვებთ ურმებიდან...

ორი სოფლის შესაყართან დგას გოროზად

საფლავის ქვა, როგორც მიჯნა და სამანი,

ამ ქვეყნიდან გაქცეულებს ესღა გვრჩება,

არაფერიც აღარა გვაქვს დასამალი...

გავიხსენებთ მე ჩემსას და ის თავისას,

რომანს წრეში, ვნების ძაბრში გაქანებას...

ჩვენ ორივეს გვსურდა ზეცა უმაღლესი

და ერთმანეთს ვაბარებდით აღსარებას.

გათენდება, ჩემს სახეზე აცეკვდება

მზის სხივები, მოადგება ამ წამწამებს...

წუხელ სიზმრად ღვინოს ვსვამდი ტერენტისთან

და სურამში მასთან ერთად მეც მაწამეს.

ქემო ქავთარი

ბუნდოვანი* - იგულისხმება ქართველი პოეტი გიორგი კახიძე (ბუნდოვანი), რომელიც ტერენტი გრანელის საფლავის მცველის სახელითაა ცნობილი. ტერენტი გრანელის დიდუბის პანთეონში გადასვენების შემდეგ მან შეინარჩუნა ნასაფლავარი პეტრე-პავლეს სასაფლაოზე.