როცა მელექსება

როცა მელექსება ვლექსობ,
როცა მემღერება ვმღერი,
როგორც მეცხოვრება ვცხოვრობ,
შრომით, ცოდნითა და რწმენით...

დრო კი უფრო ჩქარა გარბის,
თან მიაქვს ცხოვრება ჩემი,
დამსხვრეულ ოცნებებს შერჩა
იმედგაცრუების ცრემლი.

გულს კვლავ ძველებურად უნდა
რომ ვერ მოგვერიოს მტერი,
ნიჭით ფასდებოდეს კაცი,
ბედნიერი იყოს ერი.

მაგრამ ის დრო დადგა ახლა,
უსამართლობა, რომ მღერის,
როცა უზნეობა ცდილობს
ღირსებას გამოსჭრას ყელი.

პატიოსნებაზე მეტად
ახლა მლიქვნელობა ფასობს,
რატომღაც სიმართლე „ტეხავს“
და გულებს სიცრუე ათბობს...

რადგან მოაზროვნე სძულთ და
არავინ გიფასებს ნაშრომს...
რადგან ფულის შოვნის გარდა
სხვა აღარაფერი ახსოვთ.

მე ქედს ვერ მოვუხრი ბოროტს,
ის კი სიჯიუტით დამგმობს,
ვერ შევეგუები ღალატს
და ვერც მლიქვნელების ამბორს.

როცა მელექსება ლექსს ვწერ
და ჩემს გულისტკივილს ვამბობ,
ესეც ბრძოლაა და ვიბრძვი,
სიკეთის ნერგი რომ დავრგო.

ქემო ქავთარი