მიმქრალ ბურუსში

ძილ-ღვიძილს შუა ფიქრებს ვაჩერებ,

მიმქრალ ბურუსში მცურავ სახეებს

დახუჭულ თვალებს მიღმა ვაცილებ...

რად ვხედავ სოფლის ბოლოს აჩრდილებს?

გარდაცვალებას ხომ არ ვაპირებ?!.

ყურებში ზარით ტირის სიჩუმე,

ალბათ მარილზე გაღმა მისტუმრებს...

ალბათ დრო დადგა.... ჰოდა წავიდეთ!

იქნებ იქ ყოფნა მაინც დაღირდეს...

რაღას ველოდო ჯანმორღვეული?..

შემომრჩენია სულზე სხეული,

ვით ტანს სამოსი ჩამოხეული.

არ ვუფრთხილდები, ვერ ვზრუნავ მისთვის,

მაგრამ წასვლამდე გამიძლებს, ვიცი...

მეტი არც მინდა, ჩემო ბატონო,

მაინც მიწაში უნდა დავტოვო, 

რადგანაც გვამი მძიმე ბარგია,

თუ სულს სხეულის გახდა სწადია,

ხიდზე გადასვლაც უკვე მადლია...

მარადისობას ელტვის გონება,

ღმერთო, მაღირსე სულის ცხონება!..

ქემო ქავთარი

-------------------