Wednesday, January 4, 2017

ირემს მიგიგავს...


ირემს მიგიგავს სიტურფე და მშვენიერება,
ძლიერ გიხდება ირემივით ყელმოღერება,
კეთილშობილი, ლამაზი და ისე ლაღი ხარ,
თავისუფლების ტრფობით მთვრალი ცალად დადიხარ...

როგორ გამშვენებს ალაგ-ალაგ კოხტა ხალები
და ირემივით ნაღვლიანი რომ გაქვს თვალები...
ნუ დაღონდები, გაიღიმე, ასე ჯობია,
შენ რომ იცინი, მზე ანათებს ასე მგონია...

ლაღო, ლამაზო, ხალიანო, ირმისთვალება,
სიყვარულისთვის შექმნილი ხარ, ასე თავნება...
მრავალი კაცი თავს გევლება, უკან დაგყვება,
როგორც ფარვანა, სანთლის ალს რომ ეტრფიალება.

დიდი, პატარა, შენი ტოლი, ყველა თან დაგდევს.
ნეტა ვიცოდე, რა აშტერებს მოხუცებს, ღლაპებს...
ასე, ყოველდღე, არ გაკლებენ საჩუქრებს, ვარდებს
და მომავალში გპირდებიან ედემის ბაღებს.

ყველა მოდის და შენი გულის დაპყრობას ცდილობს,
ზოგი ხელსა გთხოვს, ზოგიც გიწვევს სასიყვარულოდ,
ზოგი ქონებით თავს გაწონებს, ზოგი - ზრდილობით,
ზოგიც მუდმივი ყურადღებით, გვარიშვილობით...

მე არ ვყიდულობ შენთვის ვარდებს, არც სხვა საჩუქრებს.
გახსოვს ოდესღაც, მხოლოდ ერთი ტიტა გაჩუქე?
რა ვქნა, არ მყოფნის არც ქონება და არც ზრდილობა...
დაპირებებსაც უნდა თავის მიხვედრილობა.

არ მითხოვია, არა, შენთვის გული... არც ხელი...
მე მოვედი და მხოლოდ ჩემი გული გაჩუქე.
ჩემი გრძნობები ნიავს მოაქვს შენთან სიმღერით,
ჩემი ჩურუჩული და ალერსი ხომ არ გაწუხებს?..

მე არ დაგეძებ შენ ქუჩაში, ტყეში დავდივარ...
შენ ხარ პატარა ფურირემი დიდი ზღაპრიდან,
დაჭრილ ხარირემს სიყვარულის წყარო მწყურია
შენა ხარ ჩემი წყაროს თვალი საამურია...

ლაღო, ლამაზო, ხალიანო, ირმისთვალება,
შენი ალერსი უსაშველოდ მომენატრება.
პირველი კოცნის მოგონება ტუჩზე ამყვება,
როგორც პეპლების უნაზესი შეფარფატება.

---------------------
ქემო ქავთარი

Tuesday, January 3, 2017

მეგობრის ხსოვნას



ჩემი ფიქრები ზეცას ერევა
და სამყაროში ეულად დაჰქრის...
მიკვირს, ძალა რომ ჯერ არ მელევა
უბედურებით ესოდენ დაღლილს...

ყოველი ღამე თეთრად თენდება
და სასთუმალთან ვხედავ შენს აჩრდილს,
გონება უხმოდ გესაუბრება,
იგონებს ნანახს და მწარედ განცდილს...

რა უდროო დროს გიმუხთლა ბედმა,
გაუმაძღარო სიტკბო-სიცოცხლით...
რომ ვერ გიშველე?.. რა უძლური ვარ...
ეს უმწეობა გულ-ღვიძლს მიკორტნის...

რად დამიქვრივე, ბიჭო, დაიკო?..
ახლა იმის დარდს, ვარამს ვინ მოსთვლის?
გული მოქუფრულ ზეცას უმსგავსე...
ცა ვერ გადიყრის ღრუბელს სიოთი.

სიყვარულსა და ძვირფას ოჯახში
სიკვდილი გახარებას არ აცდის
და უბედური ტანჯულ სიყვარულს,
მაგ შენს საფლავზე ცრემლებად დაღვრის...

შვილები მაინც არ შეგებრალა?..
ნეტავი, შეგახედა ამათთვის...
რა მწარე არის მშობლის სიკვდილი,
შენ მაინც გესმის, შენ ობლად გაზრდილს.

საით წახვედი, აღარ ბრუნდები...
შენს საფლავს ისევ ათოვს და აწვიმს,
რას ეუბნები შენს მშობელ მამას,
ან და-ძმას გულს რომ უსერავ დარდით?

ისევ იმ დღეებს, ისევ ვიხსენებ...
შენი თვალები, თვალები მახსოვს...
მე მევედრება, მე შემომყურებს,
რაღაცა უნდა, რაღაცასა მთხოვს...

შენი თვალების ჩუმი მუდარა
სულ თან დამყვება... რას მთხოვდი მაშინ?..
მე ჩამაბარე შენი შვილები,
ღმერთმა გაცხონოს იმ ქვეყნად, ამინ!..

---------------------
ქემო ქავთარი