ჩემი ფიქრები ზეცას ერევა
და სამყაროში ეულად დაჰქრის...
მიკვირს, ძალა რომ ჯერ არ მელევა
უბედურებით ესოდენ დაღლილს...
ყოველი ღამე თეთრად თენდება
და სასთუმალთან ვხედავ შენს აჩრდილს,
გონება უხმოდ გესაუბრება,
იგონებს ნანახს და მწარედ განცდილს...
რა უდროო დროს გიმუხთლა ბედმა,
გაუმაძღარო სიტკბო-სიცოცხლით...
რომ ვერ გიშველე?.. რა უძლური ვარ...
ეს უმწეობა გულ-ღვიძლს მიკორტნის...
რად დამიქვრივე, ბიჭო, დაიკო?..
ახლა იმის დარდს, ვარამს ვინ მოსთვლის?
გული მოქუფრულ ზეცას უმსგავსე...
ცა ვერ გადიყრის ღრუბელს სიოთი.
სიყვარულსა და ძვირფას ოჯახში
სიკვდილი გახარებას არ აცდის
და უბედური ტანჯულ სიყვარულს,
მაგ შენს საფლავზე ცრემლებად დაღვრის...
შვილები მაინც არ შეგებრალა?..
ნეტავი, შეგახედა ამათთვის...
რა მწარე არის მშობლის სიკვდილი,
შენ მაინც გესმის, შენ ობლად გაზრდილს.
საით წახვედი, აღარ ბრუნდები...
შენს საფლავს ისევ ათოვს და აწვიმს,
რას ეუბნები შენს მშობელ მამას,
ან და-ძმას გულს რომ უსერავ დარდით?
ისევ იმ დღეებს, ისევ ვიხსენებ...
შენი თვალები, თვალები მახსოვს...
მე მევედრება, მე შემომყურებს,
რაღაცა უნდა, რაღაცასა მთხოვს...
შენი თვალების ჩუმი მუდარა
სულ თან დამყვება... რას მთხოვდი მაშინ?..
მე ჩამაბარე შენი შვილები,
ღმერთმა გაცხონოს იმ ქვეყნად, ამინ!..
---------------------
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment