კვლავ მენატრება შენი ტიტინი,
ჩემო პატარა შვილო, ოლიკო...
გესაუბრები ხოლმე ფიქრებით
ისე, თითქოს შენც ჩემხელა იყო.
ჩემგან შორს მყოფი, მოცილებული,
ათასში ერთხელ ხედავ მამიკოს...
ასე აგვეწყო ცხოვრება, რა ვქნათ?..
უნდა მიმიხვდე, უნდა გამიგო!..
დავყურებ სურათს და მენატრები,
შენ მენატრები მე, სხვა არავინ...
მე მალე მოვალ, შვილო, მელოდე!..
შენ მელოდები მანდ, სხვა არავინ.
ოი, რამდენი თეთრი ღამე და
რამდენი სევდა, დარდი, ვარამი...
მე უშენობას, შენ უჩემობას,
ტანჯვას გვიქარგავს ბედი ქარაგმით.
პატარა ხარ და მაინც დიდი ხარ,
ეს ჩემი გული სავსეა შენით,
შენი პაწაწა ხელების სითბო
სიხარულია უთქმელი ენით.
გულს ნუ გაიტეხ, შვილო, იცოდე...
იმედით იყავ, იცხოვრე რწმენით,
შენი მამიკო შენით ხარობს და
თუ სევდიანობს ისევე შენით.
------------------------
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment