Saturday, April 4, 2020

მასპინძელი



ო, პარდონ მუსიე... მომიტევეთ!.. ხომ არ გაწუხებთ?
თუ კი ინებებთ ორიოდე რჩევას გაჩუქებთ.
ჩვენ ქართველები პატივსა გცემთ დიდად ფრანცუზებს,
თუმც თქვენ კრუასანს მიირთმევთ და ჩვენ კი ნაზუქებს.

ბუენას ტარდეს კაბალერო!.. თქვენც აქ ყოფილხართ,
იბერიელო, ჩვენ ხომ ერთი შტოდან მოვდივართ?..
ჰეი, გუტენ თაგ ფროილაინ!.. რუჯი მოგიხდათ...
მუსტაფა ბეი, ხოშგელდინიზ!.. ველქამ!.. მოდით აქ!

ჰელოუ მისტერ!.. ჩაო სინიორა!.. ბარო ახპერჯან!
აქეთ მობრძანდით ყველას ერთად გეტყვით სათქმელსა.
ჯერ ქართულ ღვინოს გაგასინჯებთ ღვთიურ სასმელსა,
სუფრის კულტურას ვერ შეხვდებით სხვაგან ასეთსა.

დავაი ვანია, ნალივაი!.. მე ვარ თამადა...
გადახდილია, თქვენ ნუ სწუხხართ, არ ღირს ამადა,
გაგვათანაბროს სიყვარულის დიდმა ძალამა...
მიროპე არმენ!.. მამედას ნუ უბღვერ ავადა!

ისტორია გვაქვს უძველესი, ალბათ გსმენიათ,
ღვთისმშობლის წილხვედრ ქვეყანაში მასპინძელნი ვართ,
სტუმრად მოსულნი გვიყვარს, მაგრამ მტერიც ბევრია,
ხორუმსაც ვცეკვავთ და ჩაკრულოს ისევ ვმღერივართ.

მოდი, იხილე საქართველო, ჩუნგო ჰანიო,
თავი იგრძენი როგორც სახლში, ძმაო, ამიგო,
მაგრამ გახსოვდეს, სტუმარი ხარ, უნდა გაიგო...
იმ წყალს ნუ ამღვრევ, ხვალე ჩვენ რომ უნდა დავლიოთ.

პატივი ეცი ჩემი ქვეყნის ადათს და კანონს,
ტყეს ნუ მიჩეხავ, ნუ დამიშრობ ანკარა წყაროს,
ეცადე, რომ გულს ბილწი ზრახვა არ გააკარო
და ქართულ მიწას ნუ მომტაცებ ჩემო სტუმარო!

ნაწილი ძალით გამოგვტაცა მტერმა ხელიდან,
მავთულხლართები მოცოცავენ ჩრდილოეთიდან,
დანარჩენს აგერ ფულზე ყიდის ვაიელიტა,
მგონი დროა, რომ გამოვფხიზლდეთ ამიერიდან.

სტუმართმოყვარე მასპინძელნო, ძმანო ქართველნო,
სტუმრის სტატუსით მოძალადემ რომ არ გაგვთელოს,
ფიალის გარდა გამჭრიახი გონიც ვაჩვენოთ
და ქართლის დედის უქარქაშო ხმალი ავლესოთ.

ჩემი სათქმელი, დაგენაცვლე შალომ, ეს არის,
ყველა სტუმარი განურჩევლად მიყვარს ღმერთმანი,
სანამ დაიწყებს მბრძანებლობას ჩემსავე სახლში,
სანამ სტუმარი ღვთისაა და არა ეშმაკის.

ნალეი ვანია!.. ეს შეავსე, განსხვავებული,
სადღეგრძელო მაქვს გულში ლექსად ამღერებული,,
ღმერთმა დალოცოს ის სტუმარი გამორჩეული,
ვისაც უხარის საქართველო გაბრწყინებული!

_____________
ქემო ქავთარი

Wednesday, April 1, 2020

ავტობიოგრაფია



მე დავიბადე ღვინობისთვეში
მთებში ჩაძირულ ფასანაურში,
ტყე ფოთოლცვენის ყვითელი თქეშით
ეჯიბრებოდა არაგვს ხმაურში.

სასწორის სახლში გატეხა პური,
მზემ დაბადება ჩემი დალოცა...
ასპიროზისგან მართალი გული
და სიყვარულის ნიჭი გამომყვა.

ღირსების გრძნობა, ბუნებით ამაყს,
თავსწამომდგარმა მთებმა მაჩუქეს.
მთიულეთიდან მეძახის ახლაც
ჩემი ბავშვობა და სიჭაბუკე.

წლები მისდევდენ არაგვის ტალღებს,
სანამ ყმაწვილურ ჰანგზე ვმღეროდი,
ღამე ვარსკვლავებს მივდევდი ცაზე,
ლექსებსა ვწერდი და ვოცნებობდი.

მერე დაიმსხვრა ყველა ოცნება,
ნათელ მომავალს ჩაუქრეს შუქი.
არ გვაპატიეს თავისუფლება,
მტრად მოგვეკიდა „მოყვასი რუსი“.

გადახდა უნდა, ძმაო, მხედრულ ვალს,
როცა ქვეყანას დუშმანი გიჭამს,
არაგველების ნაშიერი ვარ
და თავდადება ღირსებად მიჩანს.

წავედი, ვლეწე ჩემი წილხვედრი
კალო ქვეყნისთვის ბრძოლის და შრომის,
ვიღვაწე ნიჭით, გამოცდილებით,
სხვასაც ავუნთე სანთელი ცოდნის.

მრავალწლიანი შრომა და ჯაფა
ერთ დღესაც წყალში გადამიყარეს,
უსამსახუროდ დამტოვეს განზრახ,
კუდის ქიცინი რომ ვერ ვისწავლე.

სამი წელია სამართალს ვეძებ,
რატომღაც ჩემი ჭიანურდება...
ვერა ქვეყანა ომს ვერ მოიგებს,
ვეტერანებს თუ არ უფრთხილდება!

ისევ ლექსებს ვწერ, სხვა რა საქმე მაქვს,
სიტყვებით ფრთხილად ვაზავებ ფერებს,
გამოვაქვეყნებ ალბათ ოდესღაც
და ზოგ კრიტიკოსს მოვუშლი ნერვებს.

ასე მივყვები დროის მდინარეს,
ჯერ ცოცხალი ვარ და მიჭრის გონი...
ყველაზე ძნელი მაინც ის არის,
საკუთარ თავთან მოიგო ომი.

სადაც იწყება, იქვე მთავრდება
ამ ქვეყნიური ჟივილ-ხმაური,
დიდი ხანია მე მელოდება
მთებში ჩაფლული ფასანაური.

01.04. 2020
ქემო ქავთარი