ავტობიოგრაფია

მე დავიბადე ღვინობისთვეში

მთებში ჩაძირულ ფასანაურში,

ტყე ფოთოლცვენის ყვითელი თქეშით

ეჯიბრებოდა არაგვს ხმაურში.

სასწორის სახლში გატეხა პური,

მზემ დაბადება ჩემი დალოცა...

ასპიროზისგან მართალი გული

და სიყვარულის ნიჭი გამომყვა.

ღირსების გრძნობა, ბუნებით ამაყს,

თავსწამომდგარმა მთებმა მაჩუქეს.

მთიულეთიდან მეძახის ახლაც

ჩემი ბავშვობა და სიჭაბუკე.

წლები მისდევდენ არაგვის ტალღებს,

სანამ ყმაწვილურ ჰანგზე ვმღეროდი,

ღამე ვარსკვლავებს მივდევდი ცაზე,

ლექსებსა ვწერდი და ვოცნებობდი.

მერე დაიმსხვრა ყველა ოცნება,

ნათელ მომავალს ჩაუქრეს შუქი.

არ გვაპატიეს თავისუფლება,

მტრად მოგვეკიდა „მოყვასი რუსი“.

გადახდა უნდა, ძმაო, მხედრულ ვალს,

როცა ქვეყანას დუშმანი გიჭამს,

არაგველების ნაშიერი ვარ

და თავდადება ღირსებად მიჩანს.

წავედი, ვლეწე ჩემი წილხვედრი

კალო ქვეყნისთვის ბრძოლის და შრომის,

ვიღვაწე ნიჭით, გამოცდილებით,

სხვასაც ავუნთე სანთელი ცოდნის.

მრავალწლიანი შრომა და ჯაფა

ერთ დღესაც წყალში გადამიყარეს,

უსამსახუროდ დამტოვეს განზრახ,

კუდის ქიცინი რომ ვერ ვისწავლე.

სამი წელია სამართალს ვეძებ,

რატომღაც ჩემი ჭიანურდება...

ვერა ქვეყანა ომს ვერ მოიგებს,

ვეტერანებს თუ არ უფრთხილდება!

ისევ ლექსებს ვწერ, სხვა რა საქმე მაქვს,

სიტყვებით ფრთხილად ვაზავებ ფერებს,

გამოვაქვეყნებ ალბათ ოდესღაც

და ზოგ კრიტიკოსს მოვუშლი ნერვებს.

ასე მივყვები დროის მდინარეს,

ჯერ ცოცხალი ვარ და მიჭრის გონი...

ყველაზე ძნელი მაინც ის არის,

საკუთარ თავთან მოიგო ომი.

სადაც იწყება, იქვე მთავრდება

ამ ქვეყნიური ჟივილ-ხმაური,

დიდი ხანია მე მელოდება

მთებში ჩაფლული ფასანაური.

01.04. 2020

ქემო ქავთარი