სად მიმაქროლებ წუთისოფლის ბრმა ბედაურო?
გზადაგზა უკვე საუკუნის ნახევარს ვითვლი
და რაც დრო გადის მიაჭენებ უფრო და
უფრო,
სიბერისაკენ მიიჩქარი, თუ იმის იქით?..
განვლილ ცხოვრებას თვალს ვადევნებ და
წარსულს ვერ ვთმობ,
როგორც შევძელი აქამომდე ისე ვიცხოვრე...
მადლობელი ვარ ყველაფრისთვის, სიკეთის
ღმერთო,
სიყვარულით რომ მასაზრდოვებ და არა
მტოვებ.
-----------------
ქემო ქავთარი
უკვე ზაფხულიც შემომელია
და შემოდგომა სევდისფერია,
თმაში ჭაღარა გამომერია,
ცხოვრება მაინც მშვენიერია.
ღიმილზე მეტი ცრემლი მდენია,
ბევრი ჭრილობა არც მომრჩენია,
ზამთრამდე ცოტაც ხომ დამრჩენია,
ჯერ ყველაფერი არ მიმღერია.
----------------------
ქემო ქავთარი
დიდი ხნის წინათ, ამ ცხოვრების შორეულ
წლებში,
ამღერდა გული და გიტარა ავიღე ხელში.
მას შემდეგ ვწვალობ და გზადაგზა ნელ-ნელა
ვსწავლობ,
ჩემთვის ვღიღინებ, თვითნასწავლი ბარდი
ვარ ძმაო...
მე არ ვიცოდი, არც ნოტები და არც რიტმები,
მე ჩემებურად შევაგებე სიმებს თითები.
რომ არ ვიცოდი, რა მემღერა, თვითონ
დავწერე
ჩემი ლექსები და მუსიკა გამოვიგონე.
დიდი ხნის წინათ დავმეგობრდით მე და
გიტარა,
ერთად მოვდივართ, არავისი არა გვინდა
რა...
ვერ შეაჩერებ აღმაფრენას, ვერ უბრძანებ
გულს...
ჰოდა, იმღერე! ვის რას უშლი, თუ სიმღერა
გსურს?
მუსიკის ჰანგებს აედევნე თავდავიწყებით,
ფრთები გაშალე და ოცნებით ზეცას მიწვდები.
გაუზიარე შენს მეგობარს გულის ფიქრები,
შენ და გიტარა სიკვდილამდე ერთად იქნებით.
-----------------
ქემო ქავთარი
ისე გიღიმის გრძნობა თვალებში,
ვით ვარსკვლავები შუაღამეში...
შენი კოცნა მწადს, სიყვარულით მთვრალს,
მიზიდავ, როგორც ცეცხლი ფარვანას.
მე კოცნების ზღვად გადავიქცევი,
აგედევნები უკან კვალდაკვალ,
ვნების მორევში ჩამოგიტყუებ,
რომ ერთი კოცნა მაინც წაგართვა.
მე ოცნებების ღრუბლად ვიქცევი,
ნატვრად დაღვრილი წვიმის წვეთები
დაგასველებენ, ჩუმად გეტყვიან,
როგორ მინდიხარ, როგორ მჭირდები...
მე მზის სხივებად გადავიქცევი,
მოვალ გაგათბობ, გაგახალისებ.
გეტყვი, რომ შენით სუნთქავს სამყარო
და თუ გიყვარვარ თვალს რად მარიდებ?..
თუ თმას გიწეწავს ანცი ნიავი,
თუკი მზის სხივი თვალებში გიმზერს,
თუ წვიმა ცდილობს გულში ჩაგიკრას
და ტუჩზე კოცნა სურთ თოვლის ფიფქებს,
მაშინ იცოდე, რომ ყველგან მე ვარ...
მე ვარ მზე, წვიმა, ქარიც და თოვლიც
შენ ვერ იმეტებ მე კი ჩუმ-ჩუმად
დამსხვრევა უნდა უმეცრების შავ-ბნელ ჩარჩოებს,
გაურკვევლობის საბურველი შიშს ასაზრდოებს.
ასწიეთ ფარდა, შემოუშვით ცოდნის სინათლე,
ამ ჩამოქუფრულ უფსკრულებს რომ ჩასწვდეს ძირამდე!
სიცრუისაგან გავარჩიოთ იქნებ სიმართლე...
სიკეთის ნერგი გავახაროთ გულში როგორმე,
ცხოვრების გზა რომ არ ვაქციოთ ბინძურ ორღობედ!
