მარტო დარჩენა თითქოს მაშინებს,
ჩემი ფიქრები მე თვითონ მზარავს,
სხვებთან მხიარულს და ხალისიანს
სევდა-ნაღველი მთლიანად მფარავს...
რას აღარ ფიქრობს ჩემი გონება,
სიკვდილ-სიცოცხლეს, ცხოვრების ავ-კარგს...
ვიწრო ოთახის უშნო კედლები
თავზე მაყრიან ჩემსავე ვარამს.
ჩემს თავზე ვბრაზობ და აშლილ ნერვებს
ვეღარ ვიოკებ, ვეღარ ვჩერდები...
ასე მგონია, ჩემზე გამწყრალან
მთელი ოლიმპის ძველი ღმერთები...
და გამიქრება სულიდან სითბო,
გაიყინება მთლად სიყვარული,
აგრესია და მოძმეთა შური
ჩემშიც ყოფილა შემოპარული...
ოთახში მარტო, თვალდახუჭული,
თვალნათლივ ვგრძნობ ჩემს არარაობას...
უძლური ვცდილობ ფეხზე დადგომას
და არ ვაპირებ ამპარტავნობას.
მარტო დარჩენა თითქოს მაშინებს,
ჩემი ფიქრები მე თვითონ მზარავს,
სხვებთან მხიარულს და ხალისიანს
სევდა-ნაღველი მთლიანად მფარავს.
--------------------------
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment