მე და მთვარე დავმეგობრდით წუხელ,
მთელი ღამე გავათენეთ თეთრად,
ქუჩა-ქუჩა დავდიოდით ერთად,
დავეძებდით იმედსა და ნუგეშს...
დრო ითვლიდა საათებს და წუთებს,
უკან, ჩუმად მოგვყვებოდა ღამე,
ვარსკვლავები აცეცებდნენ თვალებს,
ქარი ფოთლებს მიაფრენდა სადღაც...
და ვუსმენდით ერთმანეთის ამბავს,
მე და ჩემი მეგობარი მთვარე.
ძნელიაო სიყვარული, მითხრა...
თვითონ, თურმე, ცხრათვალა მზეს ეტრფის
და გულს უკლავს იმის თვალთა ეშხი.
არ მძინავსო მისი ნახვის დღიდან,
ლამის არის გავიქცეო ციდან...
უკან დასდევს, თურმე, დღე და ღამე.
მზე კეკლუცობს, ახლოს არ იკარებს...
დარდობს, ხან მთლად გაილევა დარდით,
ხან ბოღმისგან გაბერილი დადის
მზესთან გამიჯნურებული მთვარე.
მეგობარს გადავუშალე გული,
ვუთხარ, რომ მკლავს უტყვი სიყვარული,
მოვუყევი შენზე ყველაფერი,
იცის, სევდამ რომ დამრია ხელი,
რომ მაწამებს შენი სილამაზე,
შენზე ფიქრში ვათევ ყველა ღამეს,
გიშველიო, მეგობრულად მითხრა,
მე ვნახავო და ვეტყვიო სიტყვას,
მაიმედებს მეგობრულად მთვარე...
------------------------
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment