ხმლის ქნევაში გადიოდა
საუკუნეები,
მოდიოდა, მოდიოდა,
სისხლის მდინარენი...
იღვრებოდა, იღვრებოდა,
სისხლი ქართული
და მაინც არა დრკებოდა
ერი ტანჯული...
ბევრი ტანჯვა, აოხრება
განგვიცდია ბევრი,
ალბათ, არვის არ ჰყოლია
ჩვენოდენა მტერი...
ყველა ჩვენსკენ მოილტვოდა,
ჩვენს დაპყრობას ცდილობდა,
ურჯულო თუ ჩვენი რჯულის,
არავინ არ გვინდობდა...
თურქ-სელჯუკი, თუნდაც სპარსი,
არაბი, თუ მონღოლი...
და არც ქრისტეს სჯულის ხალხი
არ გვყოლია ერთგული.
საქართველოვ, საქართველოვ,
ბევრის მნახველო,
შენ მრავალგზის დარბეულო,
გაწამებულო,
წმინდა მარიამის მიწავ,
ჩვენო სამშობლოვ,
ქართველისთვის სალოცავად
ქცეულო ხატო,
რამდენ ქართველს შენთვის თავი
შემოუწირავს
და რამდენჯერ სისხლის ცრემლით
ატირებულხარ...
ქართველებო, ქართველებო,
საქართველოს შვილებო,
ქვეყნისთვის თავშეწირულო
ვაჟკაცებო, გმირებო...
ქართველს მართლაც შეუძლია,
სიკვდილს სიმღერით შეხვდეს,
სამშობლოსთვის ილოცოს და
სულით კი არ დაეცეს...
სხვა რომელ ერს შეუძლია
ამის ატანა?..
ამდენ ტანჯვა-ვაებაში
თავის გატანა...
ქართველი ტყვიის წვიმის ქვეშ
ხნავდა, თესავდა,
საჭმელს იარაღასხმული
მშვიდად ვერ ჭამდა,
ყოველ წუთში, ყველა მხრიდან
მტერს მოელოდა,
სამშობლოს თავს ის არავის
არ დაუთმობდა.
თურქ-სელჯუკი, თუნდაც სპარსი,
არაბი, თუ მონღოლი...
ხშირად ქრისტეს სჯულის ხალხიც
არ გვყოლია ერთგული...
ურჯულო თუ რჯულიანი,
არავინ არ გვინდობდა,
ყველა ჩვენსკენ მოილტვოდა,
ჩვენს დაპყრობას ცდილობდა...
--------------------------
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment