გაფრენილან წლები, როგორც ფიქრები,
მიმავალნი შორს და არაფრისმთქმელნი...
დახლართული აზრით წვალობს გონება,
დრო კი მიდის, მიდის მიიზმორება.
ბედ-იღბალი იმნაირად ტრიალებს,
ვერც გაიგებ, როგორ გაგატიალებს,
მარტოობა გაგიახლებს იარებს,
ვეღარ იგრძნობ ამ ცხოვრების სიამეს.
ეს ცხოვრება გადაიქცა კოშმარად
და ქვეყანა დაემსგავსა ჯოჯოხეთს,
დარდისაგან თვით ბახუსიც დამთვრალა,
ჩემთან ერთად ქეიფობს და ქოთქოთებს...
ჩამოასხი, ერთიც უნდა დავლიო,
ეს ცხოვრება, რომ ქეიფში გავლიო,
ღვინის სმით და სევდიანი ღიღინით
გავათენო მივეგებო ალიონს...
--------------------------
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment