ღამეა მშვიდი და სევდიანი,
სიჩუმე მეფობს, ბატონობს ირგვლივ,
ჩუმად ბუზღუნებს რატომღაც ქარი,
არაგვის წყნარი დუდუნიც ისმის...
თოვლს დაუფარავს ზვიადი მთები,
ცას შესევია ვარსკვლავთა ჯარი,
მთვარე მძინარე სოფელს დაჰნათის,
ღამეა მშვიდი, ლამაზი, წყნარი...
და ამ ღამეში ვეძებ სიმშვიდეს,
დავეხეტები სულაწეწილი,
ოი, ღმერთმანი, მშურს მე ამ ღამის,
სევდიანია და მაინც მშვიდი.
მთვარეს შევჩივლებ მე ჩემს გასაჭირს,
ვარსკვლავებს ვეტყვი, რა ლამაზი ხარ...
არაგვს გავანდობ გულის ტკივილებს,
რომ არც კი მისმენ, ისე გარბიხარ.
მე უშენობა მაფორიაქებს,
მაწამებს შენი თვალების ცეცხლი,
ისე მიზიდავ, რომ ვერ გცილდები,
ფარვანასავით ცეცხლის ალს ვეტრფი.
მე შენს სიყვარულს გამოვეკიდე,
სულ რომ გამირბის და მაინც მოვდევ...
ყოველი ღამე თეთრად თენდება,
შენზე ფიქრების ტყვედ უნდა მოვკვდე.
ღამეა მშვიდი და სევდიანი,
მთელ სოფელს სძინავს, მაგრამ მე არა...
მე ვისაც ძილი ასე მიყვარდა,
შენზე ფიქრებში, არ მძინავს, არა...
--------------------
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment