მეც უვალ ბილიკებს მივყვები, ტატო,
და ავბედითობას ბედისას ვდარდობ...
ცხოვრებამ ეულად დამტოვა, მარტო,
ბნელიდან ნათელში გასვლას მეც ვნატრობ.
მინდა გავეკიდო მიჯნურის ამბორს...
ჩემს დარდებს და ტკივილს ვერავის ვანდობ,
ლამაზი ვარდები, მინდა, რომ დავრგო
და ჩემი ცხოვრებით ქვეყანას ვარგო...
მტკვარი მოდუდუნებს, რაღაცას ამბობს...
იქნება ჩემსავით ისიც კვლავ ნაღვლობს,
რომ აწმყო ძირმწარე ვარამით გვათრობს,
სინათლეს რომ ისევ სიბნელე აქრობს...
მივდევ შორს, წყვდიადში მომღიმარ მნათობს
და აკივლებული ყორანი მაკრთობს...
ქვეითად მავალი შენს მერანს ვნატრობ,
რომ ვერ მივაღწიო, ბოღმა დამახრჩობს.
მეც უვალ ბილიკებს მივყვები, ტატო,
და ავბედითობას ბედისას ვდარდობ...
ცხოვრებამ ეულად დამტოვა, მარტო,
ბნელიდან ნათელში გასვლას მეც ვნატრობ.
----------------------------
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment