ლექსების წერა ადრეულ
ყმაწვილობაში დავიწყე,
მიმაგდო წერის წყურვილმა
პოეზიის ზღვის ნაპირზე...
ოცნების ველზე გამდენა,
დამსვა მუზათა ნადიმზე...
ვეცადე, როგორც შემეძლო,
გრძნობა რითმებად ავკინძე
ავიღე, მკითხველს მივართვი
ავკარგის განსასჯელადა,
კრიტიკის ცეცხლის ლოდინში
ვიცდიდი მოუთმენლადა.
მეგონა, შემიფასებდნენ
უფარველ-უშურველადა,
კარგს შემიქებდნენ, ცუდას კი
დაგმობდნენ პირუთვნელადა...
თუმცა, მკითხველი საკითხავს
სუბიექტურად მიუდგა.
ზოგმა თუ კარგად გაიგო,
ზოგიც ვერაფერს მიუხვდა...
შინაურები მაქებდნენ,
დაფნას მადგამდნენ ჯიუტად
მტერ-მოშურნენი გულდასმით,
მქირდავდნენ ინტენსიურად...
და ამის შემდეგ ვიზრუნე
სახელის დასაფარადა,
ჩემმა ლექსებმა უჩემოდ
ივარგონ საკითხავადა...
ქემო დავირქვი სახელად,
ქავთარი მეთქმის გვარადა,
ფსევდონიმს მოფარებული
თავსა ვგრძნობ იდუმალადა.
ლექსი ავტორთან ისეა,
როგორც მამასთან შვილია,
არ გეტყვის შვილზე აუგსა
ახლობელ-ბიძაშვილია.
მოშურნე კარგსაც გიძაგებს
ძე გყავდეს თუნდ ასულია,
მტერი მათაც მტრად დარჩება,
რაგინდ დრო გარდასულია.
ლექსი აზრითა ფასდება,
არა ავტორის ქონებით,
დრო განსჯის, დრო რომ დადგება,
გარითმულ გრძნობა გონებით...
პოეტი ლექსით იცნობა,
და არა ლექსი პოეტით,
ლექსს არ ჭირდება შექება,
ზედმეტი მიეთ-მოეთი!..
------------------------
ქემო ქავთარი
