სიყვარულის ზღაპარი, ნაწილი VII - სიკეთის ომი

თავი I - სამთა თათბირი

673.  დრომ იდინა, გადათვალა
         წუთები და საათები,
         მთვარე მორჩა აღმა გორვას
         და დაეშვა დასავლეთით.

674.  ბაღში ჩუმად ჩურჩულებდნენ
         ჭორიკანა ყვავილები,
         გაოცებას ვერ მალავდნენ
         ემოციით დაღლილები.

675.  საფლავის ქვასთან შენიშნეს
         სული ამ ბაღის შემქმნელი,
         თმა-წვერსა და სამოსელზე
         დაფენილი თეთრი ფერით.

676.  აშრიალდნენ სიხარულით,
         ხვდებოდნენ ტოტების ქნევით,
         მებაღის სული ტკბებოდა
         ტურფა ყვავილნარის მზერით.

677.  წამოვიდა, ცაცხვის ძირში
         ქალ-ვაჟს ჩამოართვა ხელი,
         ჩამოჯდა და საუბარი
         წამოიწყო ტკბილი ენით:

678.  „ვხედავ, ერთად ყოფნით ხარობს
         გრძნობით სავსე ორი გული,
         ჩემი უგუნური ქცევით
         უსამართლოდ დაჩაგრული.

679.  მადლობა ღმერთს, არ გასწირა
         საარაკო სიყვარული,
         ერთ არსებად შეგკრათ ისევ,
         დიდი ხნით დაშორებულნი.

680.  რადგან ახლა უკვე იცით,
         რისთვის ხართ მოწოდებულნი,
         მიხვდებით, რომ ჯერ შორს არის
         ბედნიერი დასასრული.

681.  ერთად უნდა მოვიფიქროთ
         და დავსახოთ გეგმა სრული,
         ჭინკა-მაქციების მოდგმას
         დავუყენოთ აღსასრული.“

682.  ტიტემ უთხრა: „მე მზადა ვარ,
         ჩემი თავი არ დავზოგო,
         თუნდაც ქვესკნელამდე ვდიო,
         სათითაოდ ამოვხოცო.

683.  მაგრამ ვშიშობ, არ მომცემენ
         სანადიროდ ამდენ დროსო,
         ერთბაშად შემომიტევენ,
         ვერ გავწვდები მთლიან ბრბოსო.

684.  მცირე რაზმი დამჭირდება,
         შევკრიბავ და თვითონ გავწვრთნი,
         ეჭვის გასაფანტად ვიტყვით,
         მივდივართო მეფის ჯარში.

685.  საიმედო ხალხი გვინდა,
         ფეხი არ ჩადგან ღალატში,
         ვარდომ უნდა მოგვცეს სია,
         ვინ ტრიალებს მათ ხროვაში.

686.  მოიწონეს ტიტეს აზრი,
         მერე ვარდომ თქვა სათქმელი:
         „კაცთა შორისაც ბევრია
         ჭინკების თანამზრახველი.

687.  ეს მოსყიდული მონები,
         ანგარებით მთლად სავსენი,
         ფულის გულისთვის ათასგვარ
         სისაძაგლეზე წამსვლელნი.

688.  არ იციან ვის ჰმონებენ,
         თავზე ჯერ არ ადგათ რქები,
         არც არასდროს უნახიათ
         სახე ჭინკა-მაქციების.

689.  მაგრამ ბინძურ საქმეებში
         არიან ხელგასვრილები,
         არ იქნება მათი ნდობა,
         მტერს ჰქონდეს მათი იმედი.“

690.  მშვიდად უსმინა მოხუცმა,
         მერე სითბო დადნა ხმაში
         და თქვა: „ნუ ვენდობით, მაგრამ
         ნურც ამოვიღებთ მიზანში.

691.  მაგათაც უნდა მიეცეთ
         სულის გადარჩენის შანსი,
         სიკეთით უნდა დავლეწოთ
         ბოროტების ყველა ჩარხი.

692.  ჯერ ვაჩვენოთ ავსულების
         საზარელი სახე ცხადში,
         მერე იქნებ ჩვენს მხარეზეც
         დადგნენ გადამწყვეტ ბრძოლაში.

693.  არ ივარგებს, თუკი ჭინკებს
         ამოვხოცავთ კაცის ტყავში,
         ვეღარაფრით დავამტკიცებთ
         ჩვენს სიმართლეს ხალხის თვალში.

694.  ამიტომაც ბრძოლა გველის
         ურჩხულებთან ძალზე მკაცრი,
         თავს დავესხათ, როცა ყველა
         იქნება დემონის სახით.“

695.  ტიტემ კი თქვა: „მაშ მოგვიწევს,
         დაველოდოთ სავსე მთვარეს
         და როგორმე გავარკვიოთ,
         სად იქნებიან მაგ ღამეს.“

696.  ვარდომ მიუგო: „ძნელია
         წინასწარ მიუხვდე რამეს,
         კაცის თვალს ერიდებიან,
         ხშირად არც გადიან გარეთ.

697.  თავისებურად ღრეობენ,
         ხარშავენ ათას სიმყრალეს,
         მაგ დღეს მეც თავს მარიდებენ,
         დედის ნახვის ნებას მრთავენ.

698.  არაფერი გამოგვივა,
         თუკი ხერხი არ ვიხმარეთ,
         სადმე ყველას ერთიანად
         თავი თუ არ მოვუყარეთ.

699.  ვფიქრობ, დავთანხმდე ჭიჭიას,
         დავპირდე, რომ ჯვარს განვაგდებ,
         სიხარულით მიიღებენ
         და რიტუალს დანიშნავენ.

700.  ყველა მოვა ალბათ მაშინ,
         ვინ გამოტოვებს იმ წამებს,
         ჭინკების ურჩ პატარძალს რომ
         საბოლოოდ გასტეხავენ.

701.  თუ შევძელი და მალულად
         ჯვარი შიგნით შევიტანე,
         გაბრწყინდება სხივნათელი,
         ჭინკებს დაუბრმავებს თვალებს.

702.  ამ დროს მოხვალთ შეფიცულნი,
         შემოანგრევთ მუხის კარებს,
         მეც მიხსნით და მაქციების
         მოდგმასაც დაასამარებთ.“

703.  „კარგიაო, უთხრა ტიტემ,
         უკეთეს გზას ვერ მოვნახავთ,
         მაგრამ დიდ რისკსაც შეიცავს
         მარტო დარჩენა ხროვასთან.

704.  უჩუმრად უნდა გამოვცდეთ,
         სახლის მცველად მდგომ მონათა
         და ზუსტად დროზე მოვიდეთ,
         რომ აზრი ჰქონდეს ბრძოლასა.

705.  გამოსვლაც დროული გვმართებს,
         უნდა დავუსხლტეთ მდევარსა,
         თავდასხმას როგორც შეიტყობს
         სოფელი მისცემს შველასა.

706.  დრო არ გვექნება იმისთვის,
         სიმართლე ვუხსნათ ყველასა,
         ძმათა ომს უნდა გავექცეთ,
         უაზრო სისხლის დენასა.“

707.  „ასე სჯობსო, თქვა მოხუცმა,
         გაერიდეთ, წადით მთაში,
         მე ვიზრუნებ იმისთვის, რომ
         სიმართლე გავრცელდეს ხალხში.

708.  მონასტრის ბერ-მონაზვნები
         ამომიდგებიან მხარში,
         განგაშის ზარს დავარისხებთ,
         ხალხს შევკრებთ ეკლესიაში.

709.  უფლის ნებით აღიკვეთოს,
         ეგებ ჭინკების პარპაში,
         კეთილმა სძლიოს ბოროტსა,
         როგორცა თქმულა ზღაპარში.“

710.  სათქმელი ითქვა ბოლომდე,
         დასრულდა სამთა თათბირი,
         დათქვეს შემდეგი შეხვედრის
         დრო-ჟამიცა და ადგილიც.

711.  ჩამავალ მთვარის სხივებში
         გაქრა მებაღის აჩრდილი,
         მერე ქალ-ვაჟმაც დასძლია
         ერთად დარჩენის წადილი.

712.  განშორების გრძელ კოცნაში
         ღელავდა გრძნობა განცდილი,
         ორივე გულში მომავლის
         იმედი იყო ჩაღვრილი..

713  მერე აჩქარდნენ წამები,
         წუთებმა ზომეს მანძილი,
         დრომ მოიხურა თავისი
         უჩინმაჩინის მანდილი.

თავი II - შეფიცულები

714.  გამოხდა ხანი მცირედი,
         ან იქნებ ბევრიც ზოგისთვის,
         დრო უცებ გადის საქმეში
         და მიზოზინებს ლოდინში.

715.  ტიტე შეუდგა სამზადისს
         საბედისწერო ბრძოლისთვის,
         მოსწრება უნდა ყველაფერს,
         დრო გარბის, შენ არ მოგიცდის.

716.  მოიხმო ბიძაშვილები,
         უთხრა ჭინკების ამბავი,
         რისხვა ჩაუდგათ თვალებში,
         ააჟღარუნეს ფარ-ხმალი.

717.  გეგმა გააცნო, იმსჯელეს,
         ერთად განსაჯეს საქნარი,
         მერე დაიწყეს შეკრება
         ერთგულ მებრძოლთა ლაშქარის.

718.  შეგროვდა რაზმი საწვრთნელად,
         ტყეში გამართეს ბანაკი,
         შეფიცულებმა იხმიეს
         ფიცვერცხლჩათლილი არაყი.

719.  ხამს საიდუმლოს შენახვა
         თუნდაც სამარის კარამდის,
         დედამც შაერთოს ცოლადა,
         ვინც გულს გაივლოს ღალატი.

720.  წურთნიდა ტიტე შეთქმულებს
         აჩვევდა ხმალთა კვეთებას,
         ცეცხლად ღვიოდა თვალებში
         საბრძოლო სულისკვეთება.

721.  არ იქნებოდა იოლი
         ჭიჭიას სახლში შეღწევა,
         უჩუმრად მისვლა, ჭინკებზე
         მოულოდნელი შეტევა.

722.  სახლს მიუჩინა მზვერავნი
         თვალყურის მისადევნებლად,
         აკვირდებოდნენ მცველების
         განლაგებას და ქმედებას.

723.  სახლს ვამბობ, მაგრამ რა სახლი?!.
         ციხე-სიმაგრეს ედრება,
         ზურგიან კოშკზე მიბმული
         გალავანი გარს ევლება.

724.  ბლომად უდგანან გუშაგნი
         ვაჭარს სიმშვიდის მცველებად,
         ალაყაფს მიღმა უჩუმრად
         ვგონებ ხვლიკიც ვერ შეძვრება.

725.  მაგრამ გამოცდილ ციხისთავს
         მშვენივრად მოეხსენება,
         რომ ყველა ციხე-სიმაგრეს
         სისუსტე მოეძებნება.

726.  მხოლოდ პოვნაა საჭირო
         და სწორად გამოყენება,
         ზუსტად დასახვა მიზნისა,
         დროულად ამოქმედება.

727.  გალავანს აღმოსავლეთით
         გასდევდა ღრანტე კლდიანი,
         ფრიალო კბოდეს შეზრდოდა
         კედელი ოთხადლიანი.

728.  ვერ შეჰბედავდა ზედ ასვლას
         ვერც მეკლდეური ფხიანი,
         ვიწრო კალაპოტს ებრძოდა
         ღრმა ხევში წყალი ღრიალით.

729.  არ ედგნენ მცველნი ამ კედელს,
         არც მზირი თვალყურიანი,
         თვითონ ბუნებას შეექმნა
         აქ ზღუდე იმედიანი.

730.  მაგრამ ხანდახან იქ ჩნდება
         სისუსტე ოხერ-ტიალი,
         სადაც ყველაზე ძლიერი
         გგონია თავი ჭკვიანი.

731.  გაღმა ნაპირიც კლდე იყო
         პიტალო, უფრო მაღალი,
         თავს ედგა ბრტყელი ზეგანი,
         როგორც მეომრის ჩაჩქანი.

732.  ზეგანზე ხშირი ტყე იყო
         ტიტეს მზვერავთა საფარი,
         ხელისგულივით მოჩანდა
         ზემოდან ვაჭრის სახლ-კარი.

733.  მთელი სამი თვე გაგრძელდა
         დაკვირვება და თვალთვალი,
         შეთქმულთა რაზმი მზად იყო,
         მტრისთვის დაეცა თავზარი.

734.  სამ თვეში სამთა თათბირი
         სამჯერ ჩატარდა ბაღნარში,
         ახალიც ბევრი ითქვა და
         ძველიც რჩებოდა ძალაში.

735.  შეთანხმდნენ ყველა დეტალზე,
         სრულად დარწმუნდნენ ამაში,
         დაიწყო სიკვდილ-სიცოცხლის
         საბედისწერო თამაში.

თავი III - ჯვართან განშორება

736.  მოვიდა ჟამი, როს ვარდომ
         დრო შეურჩია ჭიჭიას
         და როგორც იქნა დათანხმდა
         შეერთებოდა გილდიას.

737.  გატყდაო ბოლოსდაბოლოს,
         ხარობდა ვაჭრის შვილია,
         სწყუროდა ჯიუტი ცოლის
         დამორჩილების ჟინია.

738.  წავიდა გახარებული,
         მშობლებს დაუფრთხო ძილია,
         ითხოვდა წესით და რიგით
         მიეღო თავის წილია.

739.  ვაჭარმა ბრძანა მზადება
         სარიტუალო ლხინისა,
         ეჩქარებოდა მოწმენდა
         სირცხვილნაჭამი პირისა.

740.  დედა ჭინკა კი საკმაოდ
         დაეჭვდა რძლის სურვილითა,
         რად გადაწყვიტა დათმოსო
         ეს შეუვალი თილისმა.

741.  იქნება მახეს გვიგებსო,
         სწონიდა ფიქრს სიფრთხილითა,
         ვაითუ თვალნი დაგვთხაროს
         ავისმმუსვრელი სხივითა.

742.  მოიხმო რძალი, მიზეზნი
         გულდაგულ გამოიკითხა,
         რატომღა მოისურვეო
         ეშმასთვის სულის მიყიდვა.

743.  ვარდომ მიუგო: „მივხვდიო,
         არა მაქვს გზა თქვენს იქითა,
         დამთრგუნეთ, უხვად ამავსეთ
         განსაცდელით და ჭირითა.

744.  ქალი ვარ, ვჭკნები ვით ვარდი,
         სულმთლად დამზრალი ყინვითა,
         მინდა მეღირსოს დედობა
         და სიყვარული შვილისა.“

745.  დაფიქრდა, სიმართლეს ჰგავდა
         უტეხი რძალის ნათქვამი,
         დედობა არის ქალისთვის
         ბედნიერების საგზალი.

746.  „რაკი ასეა, მოგიწევს
         ცეცხლში ჩაგდება მაგ ჯვარის,
         თუ ჩვენნაირი გახდები,
         რაში გჭირდება აბჯარი?“

747.  მიუხვდა ვარდო, რა ფიქრებს
         შეეპყრო ჭინკა ავქალი,
         შიში მოთოკა სიმშვიდემ
         და უთხრა სიტყვა ამგვარი:

748.  „ცეცხლი ვერ დასწვავს, მაგ ჯვარში
         არის ღვთის მადლი ჩამდგარი,
         ხომ გახსოვს, გადამარჩინა,
         როცა დამიწვით სახლ-კარი.

749.  მხოლოდ დედაჩემს გადავცემ,
         რომ გახდეს მისი დამცავი
         და ვეღარასდროს გაბედოთ
         მის სიახლოვეს ხავხავი.

750.  ეს არის ჩემი პირობა,
         ღიად გითხარი მართალი,
         სხვაფრივ არ განვეშორები,
         ისევ ის იყოს, რაც არის!“

751.  კარგიო, ბოლოს დათანხმდა,
         ლედი დემონა - ავქალი,
         პირობა რომ არ გასტეხო,
         მომიწევს შენი თვალთვალი.

752.  რიტუალამდე რომ უკან
         არ დაიბრუნო რაღაც გზით,
         გაგჩხრეკთო სანამ შეგმოსავთ
         კაბით ჭინკების პატარძლის.

753.  სხვა გზა არ ჰქონდა და დედას
         მოუხმო ვარდომ წინა დღეს,
         ჯვარს განეშორა, უმწეოდ
         დარჩა ჭინკების წინაშე.

754.  წავიდა დედა და ჯვარი
         ტიტეს გადასცა იმავ დღეს,
         ის შეიტანდა დარბაზში
         ჭინკების მმუსვრელ სხივნათელს.

თავი IV - ჭინკების შემუსვრა

755.  გათენდა დილა, სისხლისფრად
         აენთო ცაზე აისი,
         მზე ამობრწყინდა ტატნობზე,
         მიწას მოჰფინა ხალისი.

756.  გადმოეფინა მდელოებს,
         სხივი შეაბა ნამის ღილს,
         შეთქმულთა ბანაკს შეავლო
         ცხრა თვალის მზერა თავის მხრივ.

757.  აბჯარს ისხამდნენ მებრძოლნი,
         ცხენებს კაზმავდნენ თავისთვის,
         ჭინკებთან ბრძოლის სამზადისს
         იჭერდნენ შუაღამისთვის.

758.  მერე მოვიდა ხუცესი,
         დალოცა შეფიცულები,
         აზიარა და სიმშვიდით
         შეჯავშნა მათი სულები.

759.  ამხედრდნენ და გზას გაუდგნენ
         უფლის შეწევნის იმედით,
         უჩუმრად რომ დაიკავონ
         საწყისი პოზიციები.

760.  გადანაწილდნენ ჯგუფებად
         დავალებების მიხედვით,
         ჩუმად იარეს ცალცალკე,
         უსიტყვოდ, ხელის ნიშნებით.

761.  ორ ჯგუფს მიზნად აქვს, კონტროლზე
         ჰყავდეს მეზობლად მცხოვრებნი
         და შეკრას ჭიჭიას სოფლის
         თავ-ბოლო მისადგომები.

762.  მესამე ჯგუფში ჩამდგარან
         რაზმის მთავარი ძალები,
         მათ უნდა განვლონ როგორმე
         ის ალაყაფის კარები.

763.  მეოთხე ჯგუფს კი თვით ტიტე
         მიუძღვის, როგორც კლდის ვეფხვი,
         სულ ოთხი კაცი მიჰყვება,
         ძალგულოვანი მისებრი.

764.  ხევ-ხევ შეუყვნენ ფერდობს და
         იმალებოდნენ ნისლებში,
         ბინდისას ზეგანზე იყვნენ,
         იმ თავჩაჩქანა მთის წვერში.

765.  იქ დახვდათ ორი მზვერავი,
         სულ შვიდნი იყვნენ, ღვთის ნებით,
         მსუბუქად აღჭურვილები,
         ხმლით, მშვილდითა და ისრებით.

766.  ზვერავდა ტიტე საჭინკეთს,
         ვარდოს ხედავდა ფიქრებით,
         იდგა მაშველის იმედად,
         გარშემორტყმული ჭინკებით.

767.  მალევ დაიწყეს მზადება,
         დაბლა გაშალეს ნაბდები,
         შინდის ხის გრძელი კომბლებით
         გამართეს აფრონავები.

768.  ფრენის ამ ტექნოლოგიას
         იცნობდნენ პაპის პაპები,
         ტიტეს მამისგან ესწავლა
         ეს საიდუმლო მანევრი.

769.  ამ გზით გაჰყავდათ ალყიდან
         წინაპრებს თურმე ბალღები,
         თავად იბრძოდნენ ბოლომდე
         გადადებული თავებით.

770.  მერე გამოჩნდა ზეგანზე
         მებაღის სულის ნათელი,
         ნიშანი იყო დაწყების,
         ხელში ეჭირა სანთელი.

771.  ცაზე ბრწყინავდა წითელი
         მარიხი და ასპიროზი,
         ომისა და სიყვარულის
         სიმბოლონი ძველ მითოსში.

772.  გადმოეშვა მთის წვერიდან
         შვიდნაბადა აფრიონი,
         ჭინკების ქორწილს ეწვია
         ულოდნელი მაყრიონი.

773.  გალავანს შიგნით დაეშვნენ,
         თვალიც კი ვერ მოჰკრეს მგონი,
         საფრთხეს ჯერ კიდევ ვერ გრძნობდნენ
         კედლის გუშაგებად მდგომნი.

774.  გაქრნენ ღამის სიბნელეში,
         აჩრდილებად გადაიქცნენ,
         გუშაგების შესაპყრობად
         ნადირობა წამოიწყეს.

775.  ჯერ ზურგიან კოშკს დაეცნენ,
         მერე მიჰყვნენ კედლის მზირებს,
         ძილმორეული მცველები
         მთქნარებით აღებდნენ პირებს.

776.  გაკოჭეს შეპყრობილები,
         არ დაღვრილა წვეთი სისხლი,
         პირები ამოუქოლეს,
         ხმა არ მიეწვდინათ სხვისთვის.

777.  გალავნის კარი გააღეს
         ძირითადი ძალებისთვის,
         გრიგალივით შემოიჭრა
         მხედრიონი ეზოს შიგნით.

778.  მოვარდა ტიტეს ტაიჭი,
         პატრონს მისცა ზურგი თვისი,
         გაუძღვა სიკეთის მხედრებს
         ბოროტების დათრგუნვისთვის.

779.  გონზე მოსვლა არ აცალეს,
         განაიარაღეს მცველნი,
         თეთრონმა დარბაზის კარი
         შელეწა ფლოქვების ცემით.

780.  ტიტეს ხელში გაცისკროვნდა
         უფლის ნებით ჯვარნათელი
         და ჯოჯოხეთურ ჯურღმულში
         ატყდა დიდი ღრიანცელი.

781.  დემონურ სახეს იღებდნენ
         ბილწი ჭინკა-მაქციები,
         ბოროტების მესვეურნი,
         სიკეთისგან დაცლილები.

782.  ამ ეშმაკეულ თხებს შორის,
         მაქცია ჭიჭიას გვერდით
         იდგა ვარდო მშვენიერი,
         როგორც ანგელოზი თეთრი.

783.  გაუტეხელ საპატარძლოს
         წაეტანა გულღრძო მხეცი,
         დასაგლეჯად გაიმეტა
         დუჟმორეული კბილ-ეშვით.

784.  მიუსწრო ტიტემ და ურჩხულს
         ფარი მიახალა რქებში,
         ვარდოს ზედ გადაეფარა,
         ჯვარმფარველი მისცა ხელში.

785.  აამღერა ხალიბური,
         ცეცხლი ჩაუდგა მკლავებში,
         დაჰკრა, მკერდი შეუნგრია
         დაადინა სისხლის თქეში.
 
786.  შეიქმნა ომი ფიცხელი,
         კეთილი ბოროტს სწვდა ყელში,
         გასაქცევი გზა არ მისცა
         ჰბუგავდა ბრძოლის ქარ-ცეცხლში.

787.  იბრძოდნენ თავგანწირულად
         ერთნი ხმლით, სხვანი ბრჭყალებით,
         ერთურთს ჰკაფავდნენ, სანამდე
         შემორჩენოდათ ძალები.

788.  ბრწყინავდა ჯვარი და ჭინკებს
         მთლად ეთხრებოდათ თვალები,
         ბოლოს უკლებლივ დაგორდა
         მათი რქიანი თავები.

თავი V - სისხლს გარიდება

789.  წასვლის დრო იყო, ამხედრდნენ
         ცხენებზე გადარჩენილნი...
         სოფლის ბოლოდან მოჰქონდა
         შიკრიკს ტიტესთვის წერილი:

790.  „იჩქარეთ, ვეღარ ვაკავებთ,
         მდევარი იწევს მგელივით,
         სისხლისღვრას მაინც ვერ ავცდით,
         მოგვაწყდნენ უღვთო მტერივით.

791.  გამოგქცევიათ ჩაუში,
         ხოხვით უვლია გველივით,
         ენაც ასპიტის ჰქონია,
         გიხსენიებდა მკვლელივით.

792.  ხმა გაგივრცელა, ჭიჭიას
         ტიტემ წაართვა ცოლიო,
         სახლში მიეჭრა საწყალ ქალს
         მოუკლა გულის სწორიო.

793.  ხალხი განრისხდა, აისხა
         იარაღი და  თორნიო,
         ყვიროდნენ გადავიხადოთ
         სინდის-ნამუსის ომიო.

794.  გზა შევუკარით, არ ვუშვებთ,
         გავმაგრდით ხიდის ყურთანა,
         მაგრამ დიდხანს ვერ გავუძლებთ,
         გადით, მოგყვებით უკანა!“

795.  გაგზავნა ტიტემ შიკრიკი,
         უკან დახევა უბრძანა,
         გაუძღვა თანამებრძოლებს,
         სოფელს სხვა მხრიდან უგანა.

796.  გაღმა გავიდნენ ჭენებით
         უგუნურობით დევნილნი
         ტიტეს მიჰყავდა ქალვარდი,
         ჯოჯოხეთს გადარჩენილი.

797.  წინ შემოესვა თეთრონზე,
         სატრფო მკერდს შემოფენილი,
         მის ბედისწერად შექმნილი,
         სუფთა კამკამა ცრემლივით.

798.  ტაძარში ზარს არისხებდნენ,
         სოფელს უხმობდნენ ბერები,
         ხალხს სიმართლე რომ აცნობონ,
         იქმნენ დევნილთა მშველელნი.

799.  „იქნება მაგათ უსმინონ,
         მიხვდნენ, არა ვართ მკვლელები,
         სიკეთისათვის მებრძოლებს
         არ შეგვაწმინდონ ხელები.

800.  ავსულთა შემმუსვრელნი ვართ,
         ტყვედქმნილი ქალის მხსნელები,
         ნახონ ჭინკების გვამები
         და დაიმოკლონ ენები.

801.  იქ დაცემული გმირები
         იგლოვონ გულის ცრემლებით,
         უფალს მადლობა შესწირონ
         რომ გამარჯვება შევძელით!

802.  მე წავალ, გაგერიდებით
         თუკი არ შეგეფერებით,
         თუნდაც სალ კლდეზე ვიცხოვრებ,
         დავტკბები სატრფოს ფერებით.

803.  არა მინდა რა, თან მყავდეს
         გულით და სულით ჩემფერი,
         გვეყოფა ბედნიერებად,
         თუკი ერთმანეთს შევრჩებით“

804.  ამას ფიქრობდა ტიტე და
         ფიქრს ჰყავდა თავის გამგონი.
         ვარდოს კი ახსენდებოდა
         ის დღე პირველი ამბორის.

805.  იქ შეაბიჯეს ზღაპარში,
         დაძრეს ბედ-იღბლის სასწორი,
         რა დრო გასულა მას შემდეგ?!.
         ხან ახლოს იყვნენ, ხან შორით...

806.  დრონი მეფობენ, მიჰქრიან
         ვით გადამფრენი წერონი,
         დროში იცვლება ყოველი
         სამყარო, მთა და მდელონი.

807.  მხოლოდ სიყვარულს ვერა სცვლის
         მისი ტკბილმწარე გემონი,
         რადგანაც თვითონ ღმერთია,
         ვერ დაამარცხებს დემონი.

808.  დრო მიდიოდა და სეზონს
         ენაცვლებოდა სეზონი,
         დროის ბედაურს მისდევდა
         ტიტეს ფეხკავშა თეთრონი.


                        ****

809.  დასრულდა ესე ამბავი
         ჩემს მიერ ზღაპრად ნათქვამი,
         ჭირიც და ლხინიც აქ იყო,
         ქატოც, ფქვილიც და შაქარიც.

810.  აქ იყო, იქნებ არც იყო,
         ზღაპრული ტყუილ-მართალი,
         ვგონებ მკითხველმა იპოვოს
         ჭეშმარიტების მარცვალი.

811.  კარგ მთქმელსა კარგი გამგონი
         სჭირდება, როგორც ბაღს წყალი,
         ამქვეყნიური დიდების
         ძებნით არა ვარ მაშვრალი.

812.  იქ რა იქნება, ვიხილავთ,
         ყველას იქით გვაქვს გზა-კვალი,
         შენდობით მომიგონოდეთ
         ავტორი - ქემო ქავთარი!



(დასასრული)
*************
ქემო ქავთარი