გათენებამდე

გათენებამდე ვმწყემსე ფიქრები,
საკუთარ ცხედარს ღამეს ვუთევდი,
მთაწმინდის იქით გადავყევ მთვარეს,
ჩემი ვარამი ვუთხარ უკლებლივ...

ისე ჩავფლულვარ არაფრის ქმნაში,
დრო აღარ მრჩება რამის კეთების,
უაზროდ ყოფნის პიკზე შემდგარი
ვუსმენ ხმას ჩემი ნერვების ფხრეწის.

ისე დამღალა არარაის ქმნამ,
არარაობა ისე მხრავს ძვლებში,
ისე შემზიზღდა ეს უძრაობა,
როგორც უტიფრად ნაქები ლექსი.

უსამართლობით ზურგგაშოლტილი
მღაღადებლის ხმა არავის ესმის,
მართალ სამართლის ძებნა-ლოდინში,
ლამის რომ ხმელად შეიქმნას ნედლიც.

საბედისწერო ბრძოლის ზღვარზე ვარ
და შინაგანი ჩამესმის ხმები:
„შენ გადარჩები, თუ გაიმარჯვებ
და გაიმარჯვებ, თუ გადარჩები!“

ჩაგორდა მთვარე მთაწმინდის იქით,
შარავანდედი ჰქონდა ღრუბელის...
ძილიც გამიტყდა მე - გულგატეხილს,
ფიქრში ვათიე ღამე წუხელის.


06.01.2020
ქემო ქავთარი
------------------