257. შინ მისულს დედის ნათქვამმა
მთლად აუწეწა ფიქრები,
ეჭვი გაღვივდა, მოაწყდნენ
გულს მრისხანების ზვირთები.
258. თურმე გაღმელი ქორვაჭრის
უფროს შვილს ჭიჭიასაო,
თვალი დაუდგამს ვარდოსთვის
და ცოლად შერთვა სწადსაო.
259. მოსულან ქალის სათხოვნად,
მამა იქებდა თავსაო,
დიდძალ ქონების პატრონი
რას გავუჭირვებ რძალსაო?..
260. არც გოგო არის გულგრილი,
თუ დავუჯერებთ ბალღსაო,
რაკი ერთურთი ინდომეს,
ჩვენ ნუ შევუკრავთ გზასაო!..
261. უსმენდა ტიტე დედას და
ბოღმა ხელს ყელში უჭერდა,
სისხლი მიაწვა საფეთქლებს,
გული ძალუმად უცემდა.
262. რისხვამ იფეთქა თვალებში,
მტრის სახე ნათლად უჩვენა
და ამღვრეული გონება
ჭიჭიას მოკვლას ურჩევდა.
263. ცოტაღა უკლდა, ეხუვლა
მთას მოწყვეტილი ზვავივით,
სახლთან მისჭროდა ჭიჭიას,
გარეთ გაეხმო ძახილით:
264. „სამტროდ მოვსულვარ, თან მახლავს
სიკვდილის შავი აჩრდილი,
არა ყოფილა ამ ცის ქვეშ
ორივესათვის ადგილი!
265. ერთერთმა დღესვე შევავსოთ
სამარე ჩვენთვის გათხრილი,
გამოდი, თუ კაცი გქვია,
თუ არ გახურავს მანდილი!“
266. თუ არ გამოვა, მიუხტეს
შემოუჩეჩქვოს თავ-პირი,
გამოათრიოს წკმუტუნით
წუნკალი ძუკნა ძაღლივით!
267. გაჰკიდოს ხელი ფეხებში,
ათრიოს ჯღაბის ტყავივით,
ფეხით გასრისოს უგულოდ,
მურდალი ბეღლის თაგვივით!..
268. ასეც იზამდა გულფიცხი,
მუქარად შემართულიყო,
ისევ ვარდოზე ფიქრი რომ,
მაშველად არ მოსულიყო.
269. მხოლოდ მის გამო ცდილობდა,
ზღვარს რომ არ გადასულიყო,
მის იქით, თუნდაც ქვეყანა
ამ წუთას დაქცეულიყო.
270. ფიქრობდა, ნეტავ რას იზამს,
ვის შველას შესთხოვს ღმერთსაო?
ვის გადარჩენას ინატრებს?..
ვის მკერდზე დაღვრის ცრემლსაო?
271. იქნება მართლა ის უყვარს,
მისთვის იღერებს ყელსაო,
მას უძღვნის თავის გრძნობებსა,
არ ემდურება ბედსაო.
272. მაშინ როგორღა ავღმართო
იმის რჩეულზე ხელიო?!.
თუ უყვარს, როგორ მოვუკლა,
ვარგუნო სიმწრის დღენიო?..
273. ვაჟკაცმა, როგორ ვადინო
სატრფოს თვალთაგან ცრემლიო,
ჩემს თავს არ ვჩივი, ოღონდაც
ეგ იყოს ბედნიერიო.
274. ჩამოუბნელდა ფიქრებში,
ვეღარ აანთო ლამპარი
და უპასუხოდ დარჩენილ
კითხვებს მობეზრდათ წანწალი.
275. იმ დღეს დამთავრდა ტიტესთვის
ბედნიერების ზღაპარი,
ვარდომ განგმირა თავისი
გულმავიწყობის ლახვარით.
(გაგრძელება იქნება)
*************
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment