324. განგებამ ტიტეს და ვარდოს
ცხოვრების გზებიც გაჰყარა
და წლები ისე გავიდა,
ერთმანეთს არ გააკარა.
325. ზოდიაქოთა ხომლებმა
მრავალჯერ შეჰკრეს კამარა
და თორმეტი თვე თორმეტჯერ
მზემ ცის თაღს შემოატარა.
326. მოკლედ გიამბობთ, რა მოხდა
ამ თორმეტი წლის მანძილზე,
შემდეგ კი ზღაპრის დასასრულს
ერთად შევუხსნათ საკინძე.
327. საქართველოს ხომ ოდითგან,
ჟამთასვლის ყოველ ნაბიჯზე,
მტერი ეხვია გარშემო,
სულის მოთქმას არ აცდიდნენ.
328. იმხანად თურქნი და სპარსნი
მამულს ხელიდან გვაცლიდნენ,
ლეკთა თარეშიც გახშირდა,
ქართლ-კახეთი მთლად აიკლეს.
329. შეგროვდა მცირე ლაშქარი
ბატონიშვილის ძახილზე,
მოთარეშეთა რაზმები
ამოირჩია სამიზნედ.
330. დასდევდა პატარა კახი
მარბიელ ლეკთა აჩრდილებს,
ებრძოდა ხმალშემართული,
აყრევინებდა თავ-კისერს.
331. მორიგე ჯარის საქმენი
ტიტეს ყურამდეც მივიდა,
თავის გზაც იქით დალანდა
სიკვდილთან შეყრის ჟინითა.
332. ფიქრობდა: „წავალ, იქნება
სულს შვება მივცე იმითა,
რომ ვემსახურო სამშობლოს
მახვილით ამოწვდილითა.
333. იქნებ მტრის სისხლში ჩავახრჩო,
ბოღმა რომ დამაქვს გულითა,
გავერიდები ამ სოფელს,
თორემ ვივსები შურითა.
334. ვერ გადავიტან, ვხედავდე,
ანდა ვისმენდე ყურითა,
ჩემს ნაცვლად სხვა რომ ათბობდეს,
ვარდოს გულს სიყვარულითა.
335. ამგვარად უნდა გავექცე
სატრფოსთან შეყრის წყურვილსა,
დრო მოვა, სიკვდილს შევხვდები
ბრძოლაში სიხარულითა.“
336. მშობლებს გაანდო განზრახვა,
წასვლის ნებართვა ითხოვა,
დედას ცრემლები მოადგა
და გულში დარდმა ითოვა.
337. მამა ჩაფიქრდა მცირე ხანს,
სიმშვიდე გამოიზოგა,
ფიქრებში კარგად წონიდა,
სანამდე რამეს იტყოდა.
338. მერე ჩამოხსნა კედლიდან
პაპის ნაქონი მახვილი,
მრავალგზის ბრძოლამოვლილი,
მტრის სისხლის ღვრაში დაცდილი...
339. და უთხრა ტიტეს: „აქ არის
ქართული გენი ჩაღვრილი,
ეს ხალიბური ხმალია,
რკინისმკვეთელი ნამდვილი.
340. ჩვენს დიდ წინაპარს აჩუქა
თვით სააკაძე გიორგიმ,
მეც მემსახურა პირნათლად,
შენ გჩუქნი მამაშვილობით.
341. ღირსეულ კაცად გაზრდილხარ,
კურთხევას ითხოვ ზრდილობით,
წადი, შენც გაწევს კისერზე
ვალი მამულიშვილობის!
342. მე, რაც შემეძლო, გასწავლე,
ვხედავ, რომ მეტი გჭირდება,
სამშობლოს უნდა შესწირო
ცოდნაც და გამოცდილებაც!
343. თუკი ერის ხსნა მოითხოვს
და თუ უფალმა ინება,
მამულისათვის სიცოცხლეც
სიამით გაიწირება!..“
344. ეს თქვა და ცოლს გადახედა,
თითქოს მის დასტურს ელოდა,
დედის თვალებს კვლავ ცრემლების
სისველე შემორჩენოდა.
345. წამოდგა ხელებგაშლილი,
რომ პირმშოს გადახვეოდა,
ცდილობდა, ხმაში ჩამდგარი
კანკალი არ შემჩნეოდა.
346. უთხრა, ძნელია დედისთვის
ამ დარდთან გამკლავებაო,
მაგრამ შვილებს ხომ სამშობლოს
უზრდის ქართველი დედაო.
347. მამულს თუ დაცვა სჭირდება,
ერს უნდა გამრავლებაო,
მე მხოლოდ იმას ვინატრებ,
შენს შვილს მომასწროს ღმერთმაო!..
342. გახსოვდეს, მუდამ მოგელის
ეს მშობლიური კერაო!
წადი, უფალი გფარავდეს,
აღსრულდეს მისი ნებაო!
349. მეორე დღესვე აკრიფა
თოფ-იარაღი, აბჯარი,
გაუდგა გზას და მოძებნა
ბატონიშვილის ლაშქარი.
350. მივიდა, უთხრა: „მეც მერჩის
გული, არა ვარ ჯაბანი,
თქვენთან ერთად მსურს გავწიო
მტერთან ბრძოლაში ჭაპანი.“
351. მიიღეს მორიგე ჯარში,
მალე გაითქვა სახელი,
კაცს ჯაჭვიანად ჰკვეთავდა
იმისი ხმალის ნამღერი.
352. მთლად დახელოვნდა ბრძოლაში
ლეკთა თავზარის დამცემი,
გულისხმიერი რაინდი,
გაჭირვებულთა მაშველი.
353. მერე კი, როცა ერეკლე
ნადირ-შაჰს მძევლად ხლებოდა,
ტიტეც მის ათასკაციან
ლაშქარში ირიცხებოდა.
354. მალედვე, როცა სპარსელთა
ჯარი ინდოეთს ებრძოდა,
სხვის ომში წინამბრძოლობა
ისევ ქართველებს რგებოდათ.
355. ისე იომეს გურჯებმა,
რომ მტერს მოსთხარეს თვალები,
ბევრ ციხე-ქალაქს უმტვრიეს
რკინით ნაჭედი კარები.
356. სხვისთვის იპყრობდნენ და მაინც
არ დაუზოგავთ თავები,
აქ სჭირდებოდა სამშობლოს
მათი ხმლები და ფარები.
357. დრო გავიდა და დაბრუნდნენ
შინ იღბლიანი მგზავრები,
უცხო მიწაზე წანწალით
დაქანცულ-დამაშვრალები.
358. ვინც ვერ დაბრუნდა, მათ წილად
ცრემლებსა ღვრიდნენ ქალები
და სევდანარევ ხმაწყობით
ტაძრებში რეკდნენ ზარები.
(გაგრძელება იქნება)
*******************
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment