407. თქვა მოხუცმა: „ვხედავ გიკვირს,
მსგავსი არ გინახავს ადრე,
მე გარდაცვლილი სული ვარ,
უხორცოდ გამოგეცხადე.
408. ჩემო ტიტე, ერთმანეთთან
გვაკავშირებს ბევრი რამე,
მეც იმ სოფლად მიცხოვრია,
რომელშიც შენ გაიზარდე.
409. ბავშვობიდან მიზიდავდა
სიკეთე და სილამაზე,
კარგ მებაღედ ვითვლებოდი,
ვაშენებდი ყვავილნარებს.
410. ერთხანს ბედნიერიც ვიყავ,
როს სიყვარულს ვეზიარე,
ადრე დავქვრივდი, მას შემდეგ
გულს ვერავინ მივაკარე.
411. უშვილძიროდ ჩამოვბერდი,
მარტოობის ცრემლი ვღვარე,
მხოლოდ ჩემს ბაღს შევხაროდი,
წალკოტად რომ ავაყვავე.
412. დღე შრომაში გადიოდა,
ლოცვაში ვათევდი ღამეს,
გულში უფლის ხმა მესმოდა,
განა სხვა მინდოდა რამე?..
413. სხვაც მომეცა, ერთ დღეს ჩემი
ბაღის შუაგულში ვნახე,
მშობიარე დედამიწა
ვარდს და ტიტას როგორ ბადებს.
414. სიხარულით მივიღე და
შვილებივით გამოვზარდე,
უფლის საჩუქარი იყო
ეს ზღაპრული სილამაზე.
415. ენით ვერ აგიწერ, მაგრამ
შენც ხომ შენი თვალით ნახე
მშვენიერების მწვერვალზე
სხივმოსილი სიდიადე.
416. თქვენ ბავშვური უმეცრობით
მათ სიცოცხლე მოუსწრაფეთ,
სიკვდილის წინ გამხელილი
გრძნობა გულით დაიტაცეთ.
417. ის სიყვარული გადარჩა,
შეიცვალა იერსახე,
შემთხვევით არ შეხვედრია
შენი ტუჩი ვარდოს ბაგეს.
418. ცხოვრების აზრი წამართვით,
მერჩია, რომ მოგეკალით,
არც სიცოცხლის ძალა შემრჩა
უკვე ვიყავ ცოცხალ - მკვდარი.
419. მთელი გულით ვთხოვე უფალს,
ესმინა ჩემი ნათქვამი,
წყევლა დამცდა საშინელი,
გავბოროტდი ალბათ წამით.
420. მას შემდეგ წლები გავიდა,
ერთმანეთის ტრფობით იწვით,
მაგრამ თქვენი სიყვარული
არასოდეს თქმულა სიტყვით.
421. სულიც იქვე განვუტევე
ხორცი დარჩა წილად მიწის,
იქ წარვსდექი სამსჯავროზე
სამოთხეში შესვლის ფიქრით.
422. მაგრამ ღმერთმა მეც დამსაჯა,
რადგან სიტყვა დავძარ ავად,
აგერ უკვე ოცი წელი
სასუფევლის კართან ვდგავარ.
423. მთელი ცხოვრება ვცდილობდი
კეთილი საქმის ქმნას თავად,
ყველაფერი გადაწონა
ბოროტების ერთმა წამმა.
424. ვერა ჰპოვებს საიქიოს
დატანჯული სული შვებას,
სანამ თქვენი სიყვარული
ბოლომდე არ გაბრწყინდება.
425. იმ ქვეყნიდან სააქაოს
მომავლინეს, მომცეს ნება,
ეს ტანჯვა რომ დავასრულო
პატიებას ვითხოვ თქვენგან.
426. მიტევება ერთადერთი
სწორი გზაა, ჩემო ტიტე,
შურისგება მეც ვისურვე
და უფალი განვარისხე.
427. თქვენც დაგტანჯეთ, ჩემი სულიც
სამოთხის გზას ვერ ვაღირსე,
გულით ვნანობ შეცოდებას,
უგუნურად ნათქვამ სიტყვებს.
428. თუ შესძლებთ და მომიტევებთ,
წყევლაც გაქარწყლდება ასე,
ერთ არსებად შექმნილნი ხართ,
თქვენ ერთმანეთს ისე ავსებთ.“
429. ამ სიტყვების მოსმენაზე
ტიტეს მოექუფრა სახე,
ტუჩის კუთხეებში იგრძნო
ხანმოკლე ღიმილი მწარე.
430. უთხრა: „ერთობ გვიანია,
მოხუცო, შენი აქ მოსვლა,
იქ არ ვიცი, მაგრამ აქ კი
უქმად არ უვლია დროსა.
431. ახლა, ვარდოს გული სხვისი
სიყვარულით ფეთქავს როცა,
აღარ ახსოვს არც ის ბაღი
და აღარც პირველი კოცნა.
432. ნუთუ ფიქრობ, კიდევ რამედ
მიღირს მე მაგ წყევლის მოხსნა?!
როგორ გავუმჟღავნო გრძნობა
სხვა კაცის მოყვარულ ცოლსა?..
433. წამოვედი, გავერიდე,
გადვიხვეწე ასე შორსა,
მაგრამ მაინც ვერ ვივიწყებ,
მასზე ფიქრი მირევს გონსა.
434. მინდა იყოს ბედნიერი,
ამისთვის აღვავლენ ლოცვას,
მე კი ალბათ სიკვდილამდე
ვზიდავ მდუმარების ლოდსა.
435. ახლა ვხედავ, მიზეზი მაქვს,
მაგ წყევლისთვის გაზღვევინო,
მაგრამ არ მსურს შურისგებას
სათნოება ვათელინო.
436. გაპატიებ, უფრო მეტიც,
პატიებას აქეთ ვითხოვ,
შენს წინაშე ცოდვა მეც მაქვს,
არანაკლებ მძიმე, ვფიქრობ.
437. ვარდოს ნაცვლად ვერას გეტყვი,
ალბათ უნდა ჰკითხო თვითონ,
გისურვებდი, მარადიულ
სასუფეველს დაემკვიდრო!“
(გაგრძელება იქნება)
*************
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment