მამაშენს რომ გაჰყევ მთაში,
იმ დღეს გამოჩნდნენ ჭიჭიას
მაჭანკლები ჩვენს ოჯახში.
530. მოკლედ უთხრა მამამ მაშინ,
ნაადრევად გარჯილხართო,
დედისერთა ასული მყავს,
ჯერ ვერ გავათხოვებ ქალსო.
531. რომ წავიდნენ, მერე მიხმო,
შენი აზრის ცოდნა მწადსო,
თუკი ერთმანეთი გიყვართ,
გაგაყოლებ ვაჭრის ბალღსო.
532. ვუპასუხე, ჯერ არავინ
არ მომწონს თქო მამაჩემო,
ნუ ინებებ, ძალით შემრთო
ქმარი და ჯვარი დამწერო!..
533. გაეცინა, მაშ სასიძოს
უშენოდ არ ავარჩევო,
ოღონდაც ამასობაში
შინაბერად არ დამრჩეო.
534. მეორედ უკვე ჭიჭიას
მშობლები თვითონ მოვიდნენ,
ურცხვად იკვეხდნენ ქონებას,
ოქრო-ვერცხლითა სწონიდნენ.
535. დაპირებებით აგვავსეს,
საიდან აღარ მოგვიდგნენ,
მამა კვლავ უარზე იდგა
და ვერაფერზე მორიგდნენ.
536. შემდეგ მოსვლაზე შემთხვევით
ჭიჭიას დედას წავასწარ,
კერაზე ანთებულ ცეცხლში
ჰყრიდა დაძონძილ ნაბადსა.
537. არ დაუმალავს, იქ მითხრა,
ჯადოს ვკრავო იმდაგვარსა,
თავბოლოს ვერვინ გაუგებს,
ვერ გახსნისო ჩემს ნახლართსა.
538. ვერასდროს შეეყრებიო
ჭიჭიას გარდა სხვა ქმარსა,
ყველა მოკვდებაო, ვისაც
უწილადებ ტრფობის ალსა.
539. შემეშინდა, დედას ვუთხარ,
არ დამიჯერა, გაბრაზდა,
სასიძოს დასაწუნებლად
ჰყვებიო ასეთ ზღაპარსა...
540. ვატყობდი, რომ ჯადო უკვე
თავის საქმეს აკეთებდა,
მშობლებიდან დაწყებული
ყველა ჭიჭიას მიქებდა.
541. წავედი, მოძღვარს შევჩივლე,
მომისმინა, გამამხნევა,
უფლის მიმართ ვილოცოთო,
შევთხოვოთო ხსნა და შველა.
542. წამომყვა, სახლი აკურთხა,
ევედრა სამყაროს გამჩენს.
ებრძოდა ბოროტი ძალა
აიაზმასა და სანთელს.
543. ღმერთმა აცხონოს, ემსხვერპლა
უანგარო კეთილ საქმეს,
დილით სენაკში ბერებმა
თურმე გარდაცვლილი ნახეს.
544. ისევ მოადგა მზაკვარი
სადედამთილო ჩვენს ეზოს,
მშობლების უჩუმრად მკითხა,
რატომ მარიდებ თვალებსო.
545. რომ იცოდე, იმ საწყალი
მღვდელის ცოდვა შენ გადევსო,
ყველა, ვისაც შველასა სთხოვ,
მის ბედს გაიზიარებსო.
546. შიშმა შემიპყრო, დამთრგუნა,
მიზეზს კი ვერსად ვამბობდი,
მამასაც ვეღარ შევბედე,
მის სიცოცხლეზე ვდარდობდი.
547. ჭიჭიას დედის მუქარას
მინდოდა სადმე გავცლოდი
და მაჭანკლების მოსვლაზე
უკვე სახლიდან გავრბოდი.
548. გული ტაძრისკენ მიწევდა,
მონასტერში მოვდიოდი,
მონაზონ დედებთან ერთად
გულმხურვალედ ვლოცულობდი.
549. გადავწყვიტე, რომ მონასტერს
სამუდამოდ შევხიზნოდი
და ასკეტური ცხოვრების
სირთულეებს შევდგომოდი.
550. დამეთრგუნა ყოველგვარი
ხორციელი სიხარული,
უთქმელ გრძნობად შემენახა
გულში შენი სიყვარული.
551. ამიტომაც განზრახ ცივად
შეგხვდი, როცა დამიბრუნდი
და ტყუილით გაიძულე,
შეგექცია ჩემთვის ზურგი.
552. არაფერი დამვიწყნია,
თუმც იმ დღეს სხვაგვარად გითხარ,
ახლაც კი შენახული მაქვს
შენი ნაჩუქარი ტიტა.
553. რომ მოგწამლეს, იმ დღეს თვითონ
კუდიანმა ჯიბრით მითხრა,
შენი ტიტე სულს ღაფავსო,
ვეღარ გააწევსო დიდხანს.
554. უფლის მადლით, მე შევძელი
მაშინ შენი გადარჩენა,
ჩემი თხოვნით დაგიმალეს,
დაგტოვე ჩემზე ნაწყენად.
555. მერე ერთხელ გთხოვე კიდეც,
ისევ შენს გადასარჩენად,
დაეხსენ თქო, არ მაწუხებს
ჭიჭიასგან კუდში დევნა.
556. წახვედი და დავრჩი ობლად,
მფარველობას მოკლებული,
მარტოდმარტო, ვით ყვავილი
კლდის ნაპრალში ამოსული.
557. ბოროტებით გავსილიყო
ცა საავდროდ მოქუფრული
და წალეკვას მიპირებდა
დელგმა ჩემზედ წამოსული.
558. საფრთხეს ვგრძნობდი, ჭიჭიასთან
შეხვედრას ვერიდებოდი,
მარტო სიარულს ვუფრთხოდი,
მეშინოდა, არ ვიმჩნევდი.
559. ვესწრაფვოდი ტაძრად მისვლას
სამონაზვნე მორჩილებით,
მაგრამ სხვაგვარად საზღვრავდა
ჩემს ბედს თურმე შემოქმედი.
(გაგრძელება იქნება)
*************
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment