789. წასვლის დრო იყო, ამხედრდნენ
ცხენებზე გადარჩენილნი...
სოფლის ბოლოდან მოჰქონდა
შიკრიკს ტიტესთვის წერილი:
790. „იჩქარეთ, ვეღარ ვაკავებთ,
მდევარი იწევს მგელივით,
სისხლისღვრას მაინც ვერ ავცდით,
მოგვაწყდნენ უღვთო მტერივით.
791. გამოგქცევიათ ჩაუში,
ხოხვით უვლია გველივით,
ენაც ასპიტის ჰქონია,
გიხსენიებდა მკვლელივით.
792. ხმა გაგივრცელა, ჭიჭიას
ტიტემ წაართვა ცოლიო,
სახლში მიეჭრა საწყალ ქალს
მოუკლა გულის სწორიო.
793. ხალხი განრისხდა, აისხა
იარაღი და თორნიო,
ყვიროდნენ გადავიხადოთ
სინდის-ნამუსის ომიო.
794. გზა შევუკარით, არ ვუშვებთ,
გავმაგრდით ხიდის ყურთანა,
მაგრამ დიდხანს ვერ გავუძლებთ,
გადით, მოგყვებით უკანა!“
795. გაგზავნა ტიტემ შიკრიკი,
უკან დახევა უბრძანა,
გაუძღვა თანამებრძოლებს,
სოფელს სხვა მხრიდან უგანა.
796. გაღმა გავიდნენ ჭენებით
უგუნურობით დევნილნი
ტიტეს მიჰყავდა ქალვარდი,
ჯოჯოხეთს გადარჩენილი.
797. წინ შემოესვა თეთრონზე,
სატრფო მკერდს შემოფენილი,
მის ბედისწერად შექმნილი,
სუფთა კამკამა ცრემლივით.
798. ტაძარში ზარს არისხებდნენ,
სოფელს უხმობდნენ ბერები,
ხალხს სიმართლე რომ აცნობონ,
იქმნენ დევნილთა მშველელნი.
799. „იქნება მაგათ უსმინონ,
მიხვდნენ, არა ვართ მკვლელები,
სიკეთისათვის მებრძოლებს
არ შეგვაწმინდონ ხელები.
800. ავსულთა შემმუსვრელნი ვართ,
ტყვედქმნილი ქალის მხსნელები,
ნახონ ჭინკების გვამები
და დაიმოკლონ ენები.
801. იქ დაცემული გმირები
იგლოვონ გულის ცრემლებით,
უფალს მადლობა შესწირონ
რომ გამარჯვება შევძელით!
802. მე წავალ, გაგერიდებით
თუკი არ შეგეფერებით,
თუნდაც სალ კლდეზე ვიცხოვრებ,
დავტკბები სატრფოს ფერებით.
803. არა მინდა რა, თან მყავდეს
გულით და სულით ჩემფერი,
გვეყოფა ბედნიერებად,
თუკი ერთმანეთს შევრჩებით“
804. ამას ფიქრობდა ტიტე და
ფიქრს ჰყავდა თავის გამგონი.
ვარდოს კი ახსენდებოდა
ის დღე პირველი ამბორის.
805. იქ შეაბიჯეს ზღაპარში,
დაძრეს ბედ-იღბლის სასწორი,
რა დრო გასულა მას შემდეგ?!.
ხან ახლოს იყვნენ, ხან შორით...
806. დრონი მეფობენ, მიჰქრიან
ვით გადამფრენი წერონი,
დროში იცვლება ყოველი
სამყარო, მთა და მდელონი.
807. მხოლოდ სიყვარულს ვერა სცვლის
მისი ტკბილმწარე გემონი,
რადგანაც თვითონ ღმერთია,
ვერ დაამარცხებს დემონი.
808. დრო მიდიოდა და სეზონს
ენაცვლებოდა სეზონი,
დროის ბედაურს მისდევდა
ტიტეს ფეხკავშა თეთრონი.
****
809. დასრულდა ესე ამბავი
ჩემს მიერ ზღაპრად ნათქვამი,
ჭირიც და ლხინიც აქ იყო,
ქატოც, ფქვილიც და შაქარიც.
810. აქ იყო, იქნებ არც იყო,
ზღაპრული ტყუილ-მართალი,
ვგონებ მკითხველმა იპოვოს
ჭეშმარიტების მარცვალი.
811. კარგ მთქმელსა კარგი გამგონი
სჭირდება, როგორც ბაღს წყალი,
ამქვეყნიური დიდების
ძებნით არა ვარ მაშვრალი.
812. იქ რა იქნება, ვიხილავთ,
ყველას იქით გვაქვს გზა-კვალი,
შენდობით მომიგონოდეთ
ავტორი - ქემო ქავთარი!
(დასასრული)
(დასასრული)
*************
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment