სიყვარულის ზღაპარი, ნაწილი IV - თეთრი აჩრდილი, თავი IV - იმედის წისქვილი

461.  ტიტე შესძრა მონაყოლმა,
         ჩააფიქრა ამ ამბავმა
         და იკითხა: „თუ ასეა,
         მაშინ რატომ დამიმალა?

462.  ან ჭიჭიას რად იცავდა,
         ფარად რატომ აეფარა,
         როცა მზად ვიყავი მისთვის
         დამემსხვრია თავის ქალა?..“

463.  ჩაეღიმა მებაღის სულს,
         უთხრა: „მხოლოდ შენ გიცავდა,
         არც კი იცი ეგ ნაბიჯი,
         რა განსაცდელს მოგიტანდა.

464.  დაემუქრნენ, დააშინეს,
         ყველას მოვკლავთ, ვინც გიყვარსო,
         შენი ტიტეთი დავიწყებთ,
         ვეღარავინ დაგიცავსო.

465.  საწამლავი შეგაპარეს
         და სიკვდილს ებრძოდი გახსოვს?
         მაშინ შენი განკურნება
         უფლის ნებით შესძლო ვარდომ.

466.  ცრემლებით დაგემშვიდობა,
         უგრძნობი კოცნა გაგანდო,
         დედაშენი დააფიცა,
         ჩემს შესახებ არ უთხრათო.“

467.  რა ისმინა ეს სიტყვები
         ტიტეს ცრემლი მოეძალა,
         საკუთარ თავზე გაბრაზდა,
         თქვა: „ასე რამ დამაბრმავა?..

468.  რად ვერ მივუხვდი, რომ ტყუილს
         ამბობდა ჩემს დასაცავად
         და თავისი ბედ-იღბალი
         ჩემს სიცოცხლეს ანაცვალა?

469.  ეს სიცოცხლე უიმისოდ
         აღარ მიღირს არცა ჩალად,
         დროა ჭიჭიას კისერზე
         მოვსინჯო ჩემი ხმლის ძალა!“

470.  მშვიდად მიუგო მოხუცმა:
         „სჯობს ცხელ გულზე არ იჩქარო,
         გირჩევნია, რომ მეტოქე
         სათანადოდ შეისწავლო!

471.  თუმცა ბრძოლის ოსტატი ხარ,
         ვშიშობ ხმლით ვერ დაამარცხო,
         არც იფიქრო, მისი სახით
         ღირსეული მტერი ნახო!

472.  ცივი გონებით განსაჯე,
         თუ გსურს ზუსტად შეაფასო,
         ჭიჭიასთვის ბევრი ჭინკა
         გამოიდებს ალბათ თავსო.

473.  შენ კი ვინ გყავს მოკავშირე?
         ერთი მე და ერთიც ვარდო...
         სხვასთან სიტყვაც კი არ დაგცდეს,
         აღარავინ არის სანდო!

474.  სოფელში უნდა დაბრუნდე,
         კერაზე ცეცხლი აანთო,
         სავსემთვარეობას მოდი,
         ჩემს საფლავთან ნახავ სატრფოს.

475.  დანარჩენს თვითონ ის გეტყვის,
         როგორ იტანჯა და რას გრძნობს,
         შენც შენ ამბავს მოუყვები,
         სათქმელი ბევრი გაქვს, გატყობ.

476.  ჩემი წასვლის დროც მოსულა,
         უნდა გავყვე ცისკრის მნათობს,
         ერთ თვეში ისევ შევხვდებით,
         ღმერთმა ხელი მოგიმართოს!“

477.  ესა თქვა და ისე გაქრა,
         რომ დაეჭვდა ოდნავ ტიტე,
         ცხადში ვნახე, თუ მძინავსო
         და უცნაურ სიზმრებს მივდევ?!.

478.  ირიჟრაჟა, აღმოსავლეთს
         წითლად ეწვოდა ცის კიდე,
         ახალი დღე წყალს ასხამდა
         ტიტეს იმედის წისქვილზე.

479.  მხრებიდან ჩამოიბერტყა
         უთქმელი ტვირთის სიმძიმე,
         სატრფოსთან შეყრის სურვილი
         არ ასვენებდა მის ფიქრებს.

480.  წავიდა სამეფო კარზე,
         პატივისცემით მიიღეს,
         წასვლა ითხოვა, გაუშვეს,
         გზა დაულოცეს შინისკენ.

481.  მიჰყვება ჩქარი ლაფშურით
         ტიტეს თეთრონი ბილიკებს
         და ბედისწერა უქარგავს
         მომავლის უცნობ გვირისტებს.

(მეოთხე ნაწილის დასასრული)
(გაგრძელება იქნება)

*************
ქემო ქავთარი