მარტო ვარ, სულ მარტო...
მარტო ვარ, სულ მარტო
დავიარები ობლად.
დავდივარ, დავდივარ
სულ ასე დავდივარ...
არცა ვტირი, არც ვოხრავ...
ბედმა ეს მარგუნა
და რაკი მარგუნა,
შევურიგდები ბედსაც...
და თუკი გაჭირდა,
თუ უფრო გაჭირდა,
ავიტან უფრო მეტსაც...
მაგრამ სადღაც აქ,
გულის სიღრმეში
მეც მაქვს პატარა დარდი...
მავანი მდიდრდება
და „ეს ახალგაზრდა“
ისევ ისეთი დადის...
დავდივარ, დავდივარ
და გულში დარდი მაქვს,
დრო კი გადის და გადის...
ქვეყანა შენდება
მზე კი ძველებურად
ხან ამოდის ხან ჩადის.
ბედის ბორბალი
სწრაფად ტრიალებს,
არ ვიცით ვის რა გველის,
მაგრამ იმედი
უნდა ღვიოდეს,
იმედი გვქონდეს წრფელი!
---------------------
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment