წვეთ-წვეთად წვეთავდა ყოველი წამი
და თითქოს ნელ-ნელა ჟონავდა ჟამი...
ო, ისე ჩქარობდა დრო, როგორც ქარი...
წლები გაფრინდა და ვერ მოვკარ თვალი.
უცებ შეიცვალა ცხოვრების დარი,
ბავშვურ ილუზიებს გაუჩნდა ბზარი...
ბედი ულმობელი ყოფილა, ავი...
ერთად ვერა სძოვენ მგელი და კრავი.
დიახ, ვარდისფერი გამუქდა უკვე,
ცხოვრება გართობა არ არის თურმე...
ჭაობი ყოფილა, ბინძური წუმპე...
განვლილ გზას დავტირი, ღამეებს ვუთევ.
---------------------
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment