ისევ ბუნდოვნად ჩანს მომავალი,
წინ ვერ მივიწევ და ადგილს ვტკეპნი,
ნისლი ჩამოწვა ჩემს ცხოვრებაში
და ვეღარ ვარჩევ, სადაა გზები...
ამ უგზოურში საით წავიდე?
შემომეკვეცა ოცნების ფრთები...
მე უცაბედად კვლავ დავღონდები,
ვერაფერს მირჩევ, ნურაფერს მეტყვი!
ასე დაბნეულს მნახავს ბახუსი,
ფიალას მაწვდის ქეიფის ღმერთი,
დავლევ, ვიმღერებ, ისიც ბანს მომცემს...
ღვინოს ვსვამ, მაგრამ დარდისგან ვთვრები.
დარდი აწმყოსი, დარდი წარსულის,
ამაოდ წყალში ჩაყრილი წლები...
ნუთუ იმდენად განწირული ვარ,
რომ არც მომავლის მქონდეს იმედი?..
გზააბნეული და განწირული
ამაოდ ვიბრძვი, ამაოდ ვთვრები,
კვლავ დავღონდები და გავყუჩდები...
ვერაფერს მირჩევ, ნურაფერს მეტყვი!
--------------------
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment