უფორმო ფორმა, უაზრო აზრი,
შორს ჰორიზონტზე თეთრი ღრუბლები...
ფიქრთა ნაკადი უძრავად დაჰქრის,
მეც მათ მივყვები, ვეღარ ვბრუნდები.
გაორებული თავს ვეღარა ვცნობ,
ვერ გამიგია, რა მსურს რა არა,
დაკარგულ დროის მძიმე ტკივილს ვგრძნობ
ამდენი ტანჯვა ნუთუ არ კმარა?..
ლურჯი ცის ფონზე ღრუბლის ფთილები
კვლავ ნაირნაირ სახეებს ხატავს...
ჭაობში მდგარი ღმერთს შევღაღადებ,
ცაში გაფრენის სურვილი მდაგავს.
--------------------
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment