ღამის სიჩუმე, ნელი სიო, ფოთოლთ შრიალი,
მოწმენდილ ცაზე დანახული ვარსკვლავთა ჯარი
ფიქრებს მიწეწავს, დარდებს მმატებს და გულს მიმძიმებს,
შენს თავს მაგონებს, უშენობას, ძვირფასო მამი...
მომაგონდება შენი სახე, შენი ღიმილი,
მე არ მეგონა, თუ დაგძლევდა მამი სიკვდილი...
მე ახლა ვიგრძენ უმამობა ყველაზე მეტად,
შენმა დაკარგვამ დამიტოვა ცრემლი, ტირილი...
მამავ, შენა ხარ შვილის ხმალიც, ურყევი ფარიც.
უმამობა, ეს უძლურობის ნიშანი არის,
მაგრამ მე ვგრძნობ, რომ ისევ მიცავ, ისევ მიფარავ,
შენს გასაკეთარს მე მივხედავ, გჯეროდეს მამი!
დავიჩოქები შენს საფლავთან, დაჰბერავს ქარი...
შენი სისხლი ჩქეფს ჩემს ძარღვებში... უტეხი, მყარი...
ვინც შენ გიყვარდა შევიყვარებ, ვინც გძულდა მეც მძულს,
სიკეთეს ვუზამ კაგს და ცუდს კი ... მის დედას ვაი...
შენდობას გეტყვი, მოგიგონებ, ჭიქას წაგიქცევ,
ღვინის წვეთებით დასველდება შენი საფლავი...
შენს სასახელოდ, რასაც შევძლებ, მე გავაკეთებ,
მთელ ჩემს ცხოვრებას მე მივუძღვნი შენს ხსოვნას, მამი!..
-------------------
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment