გავისეირნოთ ქუჩაში ფეხით...
სმენა დამიამე მიჯნურის ლექსით,
შემომანათე თვალები ეშხით...
ვნებით ამავსე და სავსე მკერდზე
იგრძენი ჩემი თვალების ცეცხლი...
მერე გაყუჩდი და უნებურად
ოდნავ ჩახსენი საკინძე ჩემთვის...
წამო, მომყევი, ბაღში შევიდეთ...
უშენოდ ცაზე ვარსკვლავებს ვერ ვთვლი...
მოგვიანებით დუქანს ვესტუმროთ,
ვივახშმოთ, ღვინოც დავლიოთ თეთრი!..
მე სადღეგრძელოს გეტყვი უნაზესს,
სახტად დარჩება თვით ტრფობის ღმერთი...
გრძნობას დაგისხამ, ჭიქით მოგაწვდი,
თუკი გიყვარვარ ბოლომდე შესვი!..
აგიფეთქდება ვნებად თვალებში
ჩემი ნდომის და სურვილის დენთი,
კეკლუც კისკისში აწკრიალდება
ჩუმი არშიყი ნასროლი ჩემთვის...
გულს ჩაგიდგება საამო სითბო,
თავს დახრი, ჩუმად, ჩურჩულით მეტყვი:
მიყვარხარ, მინდა, რომ სრულად გიგრძნო...
მიყვარხარ, მინდა სუნთქავდე ჩემში...
და აენთება ჩემი სხეული,
აბობოქრდება მშფოთავი სული...
მოვა ტალღებად, მოვა გრიგალად
უკიდეგანო ზღვა სიყვარულის...
გიჟმაჟი გრძნობა ისე იფეთქებს,
რომ შენს ბაგეზე კოცნად დამადნობს,
ვნების ქარცეცხლში ცოცხლად დამწვავს და
შენი ალერსით უღვთოდ დამათრობს...
შენ ჩემს მკლავებში ზეცას იპოვნი
და აფროდიტას სულში ჩახედავ...
მერე ინატრებ, რომ არ გათენდეს
და ჩემგან წასვლას ვეღარ გაბედავ...
-----------------------
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment