ქარწაღებული

იდგა დეკემბერი, თოვლიან ტირიფებს
ქარი უბერტყავდა ტოტებს... ძირს ცვიოდა
თოვლი, თეთრი თოვლი ქუჩებს ათეთრებდა,
ხეებზე მობუზულ ბეღურებს სციოდათ.

ქარი ქუჩა-ქუჩა წითელ ვარდს ათრევდა,
გამხმარი ფურცლები გზადაგზა სცვიოდა.
შენი სიყვარულის სიმბოლო, რჩეული,
ახლა ქარს მიჰქონდა და მწარედ ტიროდა...

იდექ აივანზე და ჩუმად უმზერდი,
ქარი რომ ნავარდალს ტროტუარს ახლიდა,
ძველი სიყვარულის მოკვლა განიზრახე

და ახალ ცხოვრებას იწყებდი ამ დღიდან...

იდგა დეკემბერი... იქნებ ნოემბერი?..
ანდა იანვარი?.. იყოს სულერთია...
ჩემი დავიწყება უკვე გადაწყვიტეს,
იმ წვეულებაზე მე არ მიმელიან...

წლებმა გაიყოლა ბევრი წვეულება
შენი უგულობით გული გამიბზარე...
ალბათ, მაშინ შევცდი, მაშინ შევიშალე,
როცა სიცოცხლეზე მეტად შეგიყვარე...

ისევ დეკემბერი დადგა  და  აცივდა,
კიდევ ერთი წელი უჩუმრად გაფრინდა,
სტუმრები მოსულან და სუფრა გაშლილა,
შენს სადღეგრძელოზე ყანწები დაცლილა...

ვარდები გაჩუქეს, ფიქრი აგერია
და მოგონებები ნისლში ჩაგელია,
ცრემლები მოგადგა, გული გაგელია,
გულს ქარწაღებული ვარდი ჩაგრჩენია...

მორჩა წვეულება და შუაღამისას
მე სიზმრად გესტუმრე, სხვა გზა რომ არ იყო...
ნიაღვრად მოვარდა ნაკადი გრძნობისა
და კოცნა-ალერსის მდინარემ წაგიღო...

შფოთვით გაგეღვიძა, კანკალი დაგეწყო,
თითქოს მოთმინების ფიალა აგევსო,
ცრემლიან თვალებში ოცნება გაბრწყინდა

და ჩემი განდევნის სურვილი გაგიქრა...

ინატრე, სიზმრიდან ცხადში მოვსულიყავ,
ფიქრებით მეძახდი, მიხმობდი გონებით...
ციდან ვარსკვლავების სხივებს ჩამოვყევი,
როგორღაც შევძელი და მაინც მოვედი...

დიდხანს, მონატრებით თვალებში გიყურე,
კოცნად ვიქეცი და ტუჩებზე დაგაკვდი...
ტრფობის ოკეანე ერთად გადავცურეთ,
სულმთლად ჩაგისუნთქე და გულში გადამცდი.

ასე სუნთქვასავით როცა მჭირდებოდი,
ისევ გამექეცი, მაქციე წარსულად.
ჩემს გულში მზესავით ენთე და ვიწვოდი,
შენ სხვას ეკუთვნოდი, უთბობდი სასთუმალს...

ბევრჯერ გამებუტე, თუმცა კვლავ შევრიგდით,
ნაპარავ გრძნობებით ვთვრებოდი ლოთივით...
გულით გიყვარდი და გონებით მდევნიდი,
მაინც გადამაგდე დაცლილი ბოთლივით.

არ მინდა, შენს თვალებს ცრემლი ასველებდეს,
გული გტკიოდეს და დარდები გძალავდეს...
წავალ და საერთოდ უკვალოდ გავქრები,
ოღონდაც შენს სახეს ღიმილი ფარავდეს!..

სამყაროს გადაჰკრავს მუქი ჟოლოსფერი,
დრო თავად გამხდარა დროის მენეჯერი...
თვე თვეს გაჰყვება და მოვა ოქტომბერი,
მერე ნოემბერი და კვლავ დეკემბერი...

მოვა დეკემბერი, უფრო აცივდება,
კიდევ ერთი წელი ჩუმად გაფრინდება...
სტუმრები მოგივლენ, სუფრა გაიშლება,
შენი სადღეგრძელო ყანწით დაილევა...

ვარდებს გაჩუქებენ, ფიქრი აირევა...
სადღაც მოგონების ნისლი აიშლება,
ცრემლი მოგადგება, გული გეტკინება,
ქარს გატანებული ვარდი ატირდება...

მორჩება დღეობა, ხალხი აიშლება,
სიზმრად გესტუმრები, სხვა გზა არ იქნება.
კოცნით გაგაბრუებ, სუნთქვა შეგეკვრება,
გრძნობა და გონება ერთად აღელდება...

შფოთვით გაიღვიძებ, თრთოლვა აგიტყდება,
ცრემლიან თვალებში ვნება გაბრწყინდება.
მერე, მოთმინების ძაფი გაგიწყდება,
იტყვი: ვერ შევძელი შენი დავიწყება!..

--------------------
ქემო ქავთარი