განთიადია, ამოსულა ცაზე ცისკარი,
ორი ნაბიჯით დაუსწრია მზის ამოსვლისთვის.
ყველა ვარსკვლავი მილეულა, წასვლას იჩქარის,
მზეს თითქოს ცეცხლი შეუნთია ჰორიზონტისთვის.
ცისკრის ვარსკვლავი ცის ტატნობზე ბოლომდე რჩება,
ვარსკვლავებს ითვლის და აჩქარებს, წასვლის ჟამია,
სანამ მზე თავის ცხრავე თვალით შემოიხედავს,
ყველას გარეკავს ღამისაკენ ხარიპარია.
ძველ ბაბილონში თურმე უკვე გაკვირდებოდნენ,
ძველ საბერძნეთში აფროდიტე გერქვა სახელად,
რომში ვენერას გიწოდებდნენ, გაღიარებდნენ
სიყვარულის და სილამაზის ტურფა ქალღმერთად.
ბევრი სახელით გიხსენიებთ საქართველოში,
როგორც ღამეთა მათენებელს, მთიებს გეძახით.
ხარიპარიაც შენა გქვია და ასპიროზიც,
ცთომილ-პლანეტას ჩვენ ვარსკვლავი რატომ შეგარქვით?..
მწუხრის ვარსკვლავიც შენ ყოფილხარ, ცისკრის ვარსკვლავო,
მუდამ, აისის ან დაისის, ვარდისფერს ეტრფი,
ხან მზის ჩასვლისას გვევლინები, მოგყავს საღამო,
ღამის მნათობებს ჩრდილავ შენი კაშკაშა ეშხით.
------------------------
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment