ცაზე მთვარე
ღამეს ათევს
და ვრცელ ბაღებს
ნათელს აფენს.
აქ მე დავკრეფ
ნარჩევ ვარდებს
და შენს გზაზე
დავფენ ასე...
მოსთქვამს, დროსთან
ობლად რომ დგას,
ტრფობა მოჰკლავს
ფრთოსან მგოსანს...
ვლოცავ შროშანს,
ნორჩ ვარდს რომ ჰგავს,
როცა გრძნობა
მოვა კოცნად...
უყვარს ბულბულს,
უნდა, გულს სურს
ტურფა ვარდი,
თუმცა დარდით
წუხს და უგნურს
სურს თქვას, ნუთუ
უბრად არის,
თუ სხვა ძალით
და სხვა ცეცხლით
სხვასაც ეტრფის?
აბა ჩემთვის
რაღა ეთქმის,
განა ესმის
რათა ვკვნესი?
რაღას მერჩის,
მტანჯავს ღმერთი?..
------------------
ქემო ქავთარი
No comments:
Post a Comment