უყვარს ბულბულს

ცაზე მთვარე
ღამეს ათევს
და ვრცელ ბაღებს
ნათელს აფენს.
აქ მე დავკრეფ
ნარჩევ ვარდებს
და შენს გზაზე
დავფენ ასე...

მოსთქვამს, დროსთან
ობლად რომ დგას,
ტრფობა მოჰკლავს
ფრთოსან მგოსანს...
ვლოცავ შროშანს,
ნორჩ ვარდს რომ ჰგავს,
როცა გრძნობა
მოვა კოცნად...

უყვარს ბულბულს,
უნდა, გულს სურს
ტურფა ვარდი,
თუმცა დარდით
წუხს და უგნურს
სურს თქვას, ნუთუ
უბრად არის,
თუ სხვა ძალით

და სხვა ცეცხლით
სხვასაც ეტრფის?
აბა ჩემთვის
რაღა ეთქმის,
განა ესმის
რათა ვკვნესი?
რაღას მერჩის,
მტანჯავს ღმერთი?..

------------------
ქემო ქავთარი

ქორწილი

შარშანწინ უნახავს ეს გოგო პირველად,
მეჯვარედ ყოფილა დაქალის ქორწილში.
ისეთი იყოო, ვით მდედრი პანტერა,
მშვილდად მოზიდული მსხვერპლის მოლოდინში.

მზერა მოვტაცეო და შავ-შავ კაკლებში,
თურმე, ინტერესის სხივმა გაირბინა.
სახელი ვთხოვე და მიცქერსო თვალებში,
მიმხვდარა, გულმა რომ გულისკენ გაიწია.

მაშინ დაწყებულა, თურმე, სიყვარული,
დღეს რომ ამ ქორწილით გვირგვინი დაიდგა.
მაშინ დაიბადა, იგრძნო ორი გული
და მერე თანდათან ფესვები გაიდგა.

ჯერ მორიდებული, მორცხვი შეხვედრები...
პირველი კოცნა და მალვა სიყვარულის...
მერე, აჭიხვინდა ნაპარავი ცხენი,
ვეღარ დაიმალა გრძნობა დაფარული.

ხელის სათხოვნელად წინა თვეს ყოფილან,
მშობლების თანხმობაც ყოფილა ორმხრივი.
ნიშნობაც შემდგარა, იქვე დაგეგმილა
ეს ტრადიციული ქართული ქორწილი.

--------------------
ქემო ქავთარი

სად მიხვალ? (მეგობრის ხსოვნას)

სად მიხვალ ასე ადრიანად, სად გეჩქარება?
ჯერ ოცდასამიც არ გასულა შენი მოსვლიდან.
ცოტა ხანს კიდევ შეიცადე, დარჩი ცოლ-შვილთან!
ამბობ, რომ დედა და დაიკო გელის იმ ქვეყნად...
მამა გეძახის, მე წავალო, მათ მე მივხედავ...
გული დაღლილა, გულის ფეთქვა უფრო სუსტდება...
მეძინებაო, თქვი და წასვლის ითხოვე ნება,
ღიმილით შეხვდი აღსასრულს და სიკვდილს დასცინე,
მოკლე სიცოცხლე ჩაამთავრე,  გასცდი ნაპირებს
ამ ქვეყანისა ... და იმ ქვეყნად გაცხონოს ღმერთმა!..

----------------------
ქემო ქავთარი

სისხლის წვიმა...

სისხლის წვიმა მოდის ჩემი ოცნებების ბაღში,
შხამი მიდუღს სისხლის ნაცვლად ალბათ ყველა ძარღვში,
ცრემლის ღვარი და ნაღველი მეღვრება მე გულში,
ცხრაჯერ ვკვდები მე დარდისგან, სევდისაგან წუთში...

ცა ჩამოიქცა ჩემს თავზე და დამეცა მეხი,
არ მეგონა, ასე ძლიერ გამწირავდა ღმერთი...
გამოვიტანეთ სახლიდან მხრებით ორი კუბო,
ორჯერ ბაგემ იგრძნო მშობლის ცივი შუბლის სითბო.

მამის სიკვდილმა მე გულზე დამცა მძიმე ლოდი,
დედის სიკვდილმა იგი ხომ სულმთლად დამიმძიმა...
გულიდან წვეთ-წვეთ მდის სისხლი და შიგ სულში მოდის,
ლამის დავიხრჩო ჩემს სისხლში და ვერსად გავრბივარ...

თავში ფიქრი მიდუღს მძიმე, გულში კი ვარამი,
როგორ გადიტანოს სულმა ამხელა ზარალი?..
სამუდამოდ გაბატონდა ჩემში ალბათ დარდი,
ჩემი ოცნების ბაღებს კვლავ სისხლის წვიმა აწვიმს!..

--------------------------
ქემო ქავთარი

დრო

დღეს ხომ ეს ბრბო,
ღმერთს რომ ვერ სცნობს,
ხეს სპობს, ბევრს ფლობს,
მეტს სთხოვს ერთ გონს...

ჩემს ქოხს, შენს ჯორს
ხელს ჰყოფს, მხეცს შობს,
ტეხს ტოტს, ტყეს ნორჩს
გლეჯს ყლორტს, სდევს დროს.

დრო კი შორს ქრის,
თოვლს ძირს რომ ყრის,
ფლობს ვის ცოლს ვინ,
ზოგს სჯის ორ გზის...

ლოთს სმის შნო სჭირს,
ბოთლს ცლის, ხორცს ჭრის,
ლომს ვინ სთხოვს შვილს?..
ღორს კი ხბო სცვლის.

დრო არ თხზავს ჭორს,
დროს თუ სურს, თოვს.
ის ცის პირს ზის,
ცივ ფიფქს ძირს შლის,

თოვლს ფენს ქედს, ბორცვს,
დრო დებს თეთრ ნოხს.
დრო ხომ თოვლს გმობს,
ნორჩ ყლორტს რომ სპობს...

-------------------
ქემო ქავთარი

ტირის ღამეული სიჩუმე...

ტირის ღამეული სიჩუმე,
გრგვინავს მდუმარება ტაძრის,
ჩუმად სიყვარულზე ჩურჩულებს
ლოცვად მუხლმოყრილი კაცი...

უძირო თვალების ზმანება,
სევდა, ნაღველი და დარდი...
აწეწილ ფიქრებში არ ცხრება
უიღბლო სიყვარულის ლანდი.

ოდესღაც ბედნიერი დღეები,
ახლა კი ტკივილი მძაფრი...
კოშმარად ქცეული სიცოცხლე
ბორგავს და ნელ-ნელა გადის.

წარსულში გაფრენილან ფიქრები,
მისდევენ გულისსწორის აჩრდილს.
ქვითინებს ღამეული სიჩუმე,
გუგუნებს მდუმარება ტაძრის!..

---------------------
ქემო ქავთარი

არაგვო...

არაგვო, ჩემო არაგვო,
არაგვო არაგვიანო,
სამასი გმირის მეგზურო
იჩქარე შე მადლიანო!..

არაგვო, შენი ტალღები
მორბიან, მოიჩქარიან,
მთაში გაზრდილო მებრძოლო,
ბარში რად მიგიხარია?..

არაგვო, შენ არ ჩერდები
არცარას დაემონები,
შენებურად მსურს ვიცხოვრო
მაგ წესით, მაგ გემოვნებით...

არაგვო, ჩემო არაგვო,
არაგვო არაგვიანო,

მთიდან ბარს მიხვალ მაშველად,
მიდი, არ დააგვიანო!..

---------------------
ქემო ქავთარი

ცისკარი

განთიადია, ამოსულა ცაზე ცისკარი,
ორი ნაბიჯით დაუსწრია მზის ამოსვლისთვის.
ყველა ვარსკვლავი მილეულა, წასვლას იჩქარის,
მზეს თითქოს ცეცხლი შეუნთია ჰორიზონტისთვის.

ცისკრის ვარსკვლავი ცის ტატნობზე ბოლომდე რჩება,
ვარსკვლავებს ითვლის და აჩქარებს, წასვლის ჟამია,
სანამ მზე თავის ცხრავე თვალით შემოიხედავს,
ყველას გარეკავს ღამისაკენ ხარიპარია.

ძველ ბაბილონში თურმე უკვე გაკვირდებოდნენ,
ძველ საბერძნეთში აფროდიტე გერქვა სახელად,
რომში ვენერას გიწოდებდნენ, გაღიარებდნენ
სიყვარულის და სილამაზის ტურფა ქალღმერთად.

ბევრი სახელით გიხსენიებთ საქართველოში,
როგორც ღამეთა მათენებელს, მთიებს გეძახით.
ხარიპარიაც შენა გქვია და ასპიროზიც,
ცთომილ-პლანეტას ჩვენ ვარსკვლავი რატომ შეგარქვით?..

მწუხრის ვარსკვლავიც შენ ყოფილხარ, ცისკრის ვარსკვლავო,
მუდამ, აისის ან დაისის, ვარდისფერს ეტრფი,
ხან მზის ჩასვლისას გვევლინები, მოგყავს საღამო,
ღამის მნათობებს ჩრდილავ შენი კაშკაშა ეშხით.

------------------------
ქემო ქავთარი

სიტყვა

"თავიდან იყო სიტყვა და სიტყვა იყო ღმერთთან."
თვით ღმერთი  იყო სიტყვა და შემოქმედის ნება.
მერე განკაცდა სიტყვა, დარჩა ადამთან ერთად,
ამეტყველდა და იქცა მრავალი ერის ენად.

მას შემდეგ კაცთა მოდგმას მეგზურივით თან დასდევს,
სიტყვა შენივთდა ლოცვად და ღვთის განგების მაცნედ,
იგი გადმოსცემს გრძნობას და გამოხატავს განცდებს,
ურთიერთობას ლამაზ, დახვეწილ ფორმებს აძლევს.

დიდი ძალა აქვს სიტყვას, დიდ ენერგიას იტევს,
კარგად ნათქვამი სიტყვა კარგ შედეგებსაც იწვევს.
უნდა უფრთხილდე სიტყვას, შენს ნათქვამს ღმერთი ისმენს
და ყველაფერს ნუ იტყვი, რაც მოადგება ფიქრებს!..

თორემ, თუ სთქვი და გასცდა, სიტყვა საკუთარ ბაგეს,
მას ვეღარ დააბრუნებ, რა იცი, როგორ ახდეს?..
ხან მწარე და ხან ტკბილი, ხან გავნებს, ხანაც გარგებს,
ზოგჯერ გატირებს ცრემლით, ზოგჯერ თავზარსაც დაგცემს...

სიტყვამ მოძებნა რითმა და სიტყვა გახდა ლექსი,
ლექსიც ყოფილა ღვთისგან, თუ სიტყვა უფალს ერთვის!..
თავიდან იყო სიტყვა, ღვთიური სიტყვა ერთი,
სიტყვა ყოფილა ღმერთთან და სიტყვა იყო ღმერთი!..

-------------------
ქემო ქავთარი

პატარა გოგო გრძელი ნაწნავებით

პატარა გოგო გრძელი ნაწნავებით სახლის წინ იჯდა კიბეზე და იცრემლებოდა.
რა გატირებს თქო, ვკითხე, მოვეფერე, ცრემლი მოვწმინდე ღაწვებზე რომ ჩამოსცვენოდა.
მამას ველიო, წაისლუკუნა, სველი თვალები შემომანათა მორცხვად ქვემოდან.
სად არის მეთქი, დავინტერესდი. ციხეშიაო, ისე მითხრა, თითქოს რცხვენოდა.

დღეს გამოდის თქო, ალბათ, გავიფიქრე... არაო, მითხრა, დედამა თქვა ჯერ ვერ მოვაო,
მამას კი უნდა მოსვლა, ვენატრები, მაგრამ ციხიდან არ უშვებენ, არ ჭრის თხოვნაო.
დედამ არ იცის, მაგრამ იქაც არის კეთილი ხალხი და ძალიან თუკი სთხოვაო,
ჩემს სანახავად გამოუშვებენო... აქ ველოდები მე მამიკოს, მალე მოვაო!..

-----------------------
ქემო ქავთარი

მუცო

მთის თხემს შეზრდილი კოშკები და ციხე-სახლები
მუშტად შეკრულა და შორიდან პირქუშ კლდედ მოსჩანს.
ეს მუცო არის, ხევსურების ციხე-ქალაქი,
მიღმახევს ქვეყნის უერთგულეს დარაჯად რომ დგას…

--------------------
ქემო ქავთარი

ალაზნის ველი

ჩუმად გაჰყურებს ისტორიას კავკასიონი,
ნატანჯი მიწა, კახელების, კოხტად მორთულა.
ალაზნის ველზე წინაპართა დაღვრილი სისხლი
ყაყაჩოების ულამაზეს ცეცხლად მოსულა.

--------------------
ქემო ქავთარი

ზღვა

ცამ თქვა, ამ ზღვას რა სწადს ამ წამს?..
არ ჰგავს კარგ კაცს და არც წყნარ ტბას,
ქარს ჰკრავს ავ ფრთას, წყალს ძრავს, მთად დგამს,
გზად სვამს და ნთქავს წყალს, ქვას და სხვას...

ავს ან და კარგს, ხან კაცს, ხან ქალს,
ცხრა ძმას, სამ დას, ათ ტახს, რვა ზღარბს.
შავ თვალს და წარბს, თავს, ტანს და თმას,
ძვალს, ტყავს და მხარს კლავს, ჭამს და ხრავს...

ცამ თქვა, ზღვა სხვა წყალს სვამს ამ წამს.
ამ ქალს ტანს ბანს, რწყავს და არ კლავს...
ქალს ცა სწამს და ზღვა სწადს, რა ქნას?
ზღვა თმას ბანს და მთვრალ კაცს არ ჰგავს...

--------------------
ქემო ქავთარი

ბოდიში

მე მთელი ღამე გავათენე შენზე ფიქრებში,
ბოდიშს გიხდიდი, თუმცა ამას  შენ არ ისმენდი.
ბოდიშს გიხდიდა, პატიებას გთხოვდა ეს გული,
დამწვარი შენი სიყვარულით და დატანჯული.

სადარბაზომდე მიგაცილე, ბნელოდა შიგნით...
მეშინიაო, მითხარი და მეც შემოგყევი,
ხელი ჩამკიდე, მომეხუტე და ვერც კი მივხვდი,
როგორ ვიპოვე სუნთქვის მიღმა შენი ტუჩები.

კოცნის სიტკბო და ვნების ცეცხლი რომ შეიცანი,
მყისიერ შეკრთი, გაექეცი ჩემსა მკლავებსა...
რა ცუდი ბიჭი ყოფილხარო, ასე მითხარი,
თუმცა მანამდე საპასუხო კოცნა გაგექცა.

გთხოვ, მაპატიე, თუ გატკინა გული ამ კოცნამ,
თუ შეგაშფოთა, გეწყინა და ისევ გაღელვებს...
ერთხელ გაკოცე,  ერთადერთი კოცნა შემორჩა,
შენი სახელის ბოდებაში დაღლილ ბაგეებს.

მე მხოლოდ მსურდა, ჩამეხედა შენთვის თვალებში,
მინდოდა, ყურში ჩუმად მეთქვა, რომ მე მიყვარდი...
შენ ვერ მიმიხვდი, გამექეცი, გამინაწყენდი,
პატიებას გთხოვ, მომიტევე, დიდი ბოდიში!..

-------------------------
ქემო ქავთარი

ფიქრთა თარეში

ტანჯავს ამღვრეულ გონებას
ფიქრთა თარეში,
მოგონებები ჩნდება კვლავ
მრუმე ღამეში.
წრფელი გრძნობა და გულისთქმა
ტრფობა ხავერდი...
და ოცნებების სანთელი
ცრემლად ნაღვენთი...

პირველი კოცნა, პირველი
ცეკვა და ლექსი,
გრძნობის გამხელა, გახსნილი
გულის კარები...
თრთოდენ წითელი ვარდები
ჩუმი ალერსით,
მოგონებები ჩნდება კვლავ
მრუმე ღამეში.

----------------------
ქემო ქავთარი

როგორ ვცდებოდი...

როგორ ვცდებოდი მე, როცა მეგონა,
ვერვინ წამართმევდა შენს თავს.
თურმე სიყვარულსაც ყოლია მტერი,
ოცნების კოშკებს რომ ლეწავს...

მე, შენსკენ მომავალს, დამადებს ხუნდებს
და სადღაც საკანში მკეტავს,
შენ კი საპატარძლოს შავად შეგმოსავს
და დაგაახლოვებს ცრემლთან.

რატომ გაგვწირა წუთისოფელმა,
რად გაგვიმეტა ბედმა?..
მაგ ლამაზ თვალებს ისევ დავეძებ,
ღამეებს ვათენებ თეთრად.

---------------------
ქემო ქავთარი

შენს ხსოვნას, მამი!..

ღამის სიჩუმე, ნელი სიო, ფოთოლთ შრიალი,
მოწმენდილ ცაზე დანახული ვარსკვლავთა ჯარი
ფიქრებს მიწეწავს, დარდებს მმატებს და გულს მიმძიმებს,
შენს თავს მაგონებს, უშენობას, ძვირფასო მამი...

მომაგონდება შენი სახე, შენი ღიმილი,
მე არ მეგონა, თუ დაგძლევდა მამი სიკვდილი...
მე ახლა ვიგრძენ უმამობა ყველაზე მეტად,
შენმა დაკარგვამ დამიტოვა ცრემლი, ტირილი...

მამავ, შენა ხარ შვილის ხმალიც, ურყევი ფარიც.
უმამობა, ეს უძლურობის ნიშანი არის,
მაგრამ მე ვგრძნობ, რომ ისევ მიცავ, ისევ მიფარავ,
შენს გასაკეთარს მე მივხედავ, გჯეროდეს მამი!

დავიჩოქები შენს საფლავთან, დაჰბერავს ქარი...
შენი სისხლი ჩქეფს ჩემს ძარღვებში...  უტეხი, მყარი...
ვინც შენ გიყვარდა შევიყვარებ, ვინც გძულდა მეც მძულს,
სიკეთეს ვუზამ კაგს და ცუდს კი ...  მის დედას ვაი...

შენდობას გეტყვი, მოგიგონებ, ჭიქას წაგიქცევ,
ღვინის წვეთებით დასველდება შენი საფლავი...
შენს სასახელოდ, რასაც შევძლებ, მე გავაკეთებ,
მთელ ჩემს ცხოვრებას მე მივუძღვნი შენს ხსოვნას, მამი!..

-------------------
ქემო ქავთარი

თითქოს უნდა გათენებულიყო...

თითქოს უნდა გათენებულიყო,
ცისკარმა გამოანათა ცაზე,
მაგრამ უცებ წყვდიადი ჩამოწვა,
უკუნი ღამე დაგვადგა თავზე...

გვეგონა, ყველას ასე გვეგონა,
თავისუფლება ავიღეთ ხელში,
ვამბობდით, აწი ჩვენ რაღა გვიჭირს,
ჩვენი თავი ჩვენადვე გვეყუდნის...

მართალი უთქვამთ წინაპრებს, ალბათ,
კაცი ბჭობს ღმერთი იცინის, მართლაც
თავისუფლად არვინ გვიშვებს, არა...
მოგვატყუეს ძალზე მწარედ, კვლავაც...

ტანჯვა-განსაცდელს ბოლო არ უჩანს,
რაც ბოროტებამ ხელი დაგვრია...
თავისუფლებას მოველით სუნთქვად,
სამშობლოვ ჩემო, დიდი ხანია...

ამოვა მზე ისევ, გამარჯვების,
დაგიბრუნდება ძველი დიდება,
გათენდება, რადგანაც ბოროტი
კეთილის ხელით შეიმუსრება...

გაბრწყინდება საქართველოს ზეცა,
თავისუფლება გაათბობს ჩვენს სულს.
ავდგეთ ფეხზე, საქართველოს შვილნო,
თაყვანი ვცეთ, სამშობლოს დიდებულს!

----------------------
ქემო ქავთარი

ქორწილია!..

ქორწილია!..  ჟამი თქვენი ბედნიერების...
ქორწილია!..  ვარდობის და ყვავილობის დღე...
თამადა ასწევს ჭიქას, რომ თქვენ გადღეგრძელოთ,
ახალყვავილნო, იხარეთ და იბედნიერეთ!..

ფეხზე ამდგარა ხალხი, თქვენს სადღეგრძელოს სვამს.
ყველა გლოცავთ და ყველა გულით გისურვებთ კარგს...
და მეც გისურვებთ, მუდამ გიყვარდეთ ერთმანეთი,
დაგლოცავთ ძველებურად და...  ტკბილად დამიბერდით!

არ შეგერცხვინოთ ერი და ჩვენი საქართველო!
არ დაივიწყოთ არა, მამული სასახელო!
პატივი ეცით მშობელს, ძმას გაუწიეთ ძმობა,
მოყვარეს უმოყვრეთ და მტერს არ მოაკლოთ მტრობა!..

ღმერთმა ჯანმრთელობა მოგცეთ და არსობის პური,
გაგამრავლოთ და შვილები მრავლად დაგეზარდოთ!..
შეაბერდით ტკბილად ერთურთს, გაიხარეთ გულით,
შვილთა შვილთა შვილთა შვილის ქორწილიც გენახოთ!

წუთისოფელი ბუტია ბავშვს არა ჰგავს, ხალხო,
დღეს გაგებუტოს, ხვალ კი ისევ შენ გეთამაშოს...
რაც წავა, წავა, ის მეორედ არ დაბრუნდება
და ეს ქორწილიც არასოდეს განმეორდება.

მხოლოდ თქვენს გულში, თქვენს რწმენაში, თქვენს ოცნებაში
დარჩება ეს დღე დაუვიწყარ მოგონებებად,
გაუნელებელ სიყვარულით თუ იწვის გული,
ქორწინების დღე არასოდეს დაავიწყდება.

------------------------
ქემო ქავთარი

შენა ხარ ჩემი ხატი წმინდათ-წმინდა...

შენა ხარ ჩემი ხატი წმინდათ-წმინდა
და შენ რომ მწყალობდე, მე მხოლოდ ის მინდა.
მე შენზე ფიქრებით გაწამებული ვარ,
უტყვი სიყვარულით გზააბნეული ვარ...

მაგრამ შენ არ იცი, ვისთვის რადა ფასობ,
ვისთვის რადა ღირხარ, შენ არ იცი, კარგო...
შენ უცხო მშვენებით გაშლილი ვარდი ხარ,
ციდან მოწყვეტილი კოხტა ვარსკვლავი ხარ.

მე რომ ვერ მივწვდები, შენ ის მწვერვალი ხარ,
მე რომ არ მეკუთვნის, შენ ის ყვავილი ხარ,
შენამდე ვერ მოვალ, თუმცა სულ ახლოს ხარ,
ჩემთვის რომ არ მღერის შენ ის ბულბული ხარ...

და მე ამ ხატის წინ ისე ვიფერფლები,
ისე ვიღველფები, რომ შენ ვერც კი ხვდები.
თუკი არ ეწერა ბედი ჩვენს სიყვარულს,
ისევ ის მერჩია, რომ არ მყვარებოდი.

არა, აღარა მწამს ქვეყნად არაფერი,
მხოლოდ შენზე ვფიქრობ, შენგან ვიტანჯები.
შენი სიყვარული გულს ისე ედება,
ვიცი, არაფერი აღარ მეშველება...

----------------------
ქემო ქავთარი

უბედურ კაცს...

უბედურ კაცს არასოდეს
გაუღიმებს, ალბათ, ბედი...
და მე, ბედი რომ მქონოდა,
შენ არ შემიყვარდებოდი.

სიყვარული, სატანჯველად
რომ გექცევა, მწარე არის,
მაგრამ მაინც შენს სიყვარულს
ამ გულიდან ვერვინ წაშლის...

ჩემი ღმერთი შენ ხარ მხოლოდ,
შენს მეტი მე არვინ არ მწამს.
შენთან ყოფნა სულს მიმშვიდებს,
უშენობა ძლიერ მტანჯავს...

შენი სილამაზით ვტკბები,
ეგ მშვენიერება მათრობს...
ნეტა, შენ ჩემზე ფიქრობდე,
ჩემთვის არსებობდე, კარგო!..

უბედურ კაცს არასოდეს
გაუღიმებს, ალბათ, ბედი...
და მე, ბედი რომ მქონოდა,
შენ არ შემიყვარდებოდი.

---------------------
ქემო ქავთარი

ისევ ღამე არის...

ისევ ღამე არის
და მოწმენდილი ცა
ისევ მოჭედილა
კოხტა ვარსკვლავებით,
ისევ ისე, ჩუმად
ჩურჩულებს ნიავი
და მას ძველებურად
უსმენენ ფოთლები.

ღამის სიჩუმეში
ისევ იდუმალად,
წყნარად შრიალებენ
ისევ ზღვის ტალღები,
ზღვაო, შენი შორი,
უსასრულო სივრცე
თავისკენ მიხმობს
და თავისკენ მეძახის!..

მხოლოდ მე შევცვლილვარ,
ჩემს თავს ვეღარა ვცნობ!..
ამდენი წვალება
მეყო უკვე, კარგო,
დასასრული აქვს ყველაფერს
და მეც დავასრულებ
ტანჯვა წამებას,
სიყვარულს და
თვითონ სიცოცხლეს...

--------------------------
ქემო ქავთარი

ბევრი გეძებე...

ბევრი გეძებე, ბოლოს გიპოვე...
გიპოვე აქვე, ჩემს გვერდით, ახლოს.
ბევრი ვიფიქრე, ბოლოს დავრწმუნდი,
მიყვარდი თურმე, ჩემო ძვირფასო...

თუ გიყვარს, უკვე ბედნიერი ხარ,
სხვაგვარად ფიქრობ, ცაში დაფრინავ...
ოცნებობ, ეტრფი, იმ ერთზე ფიქრობ,
რომლის გარეშეც აღარ ვარგიხარ.

მერე ნელ-ნელა ეჭვები გიპყრობს,
ნუთუ ვუყვარვარ?..  ან იქნებ არა?
მინდორში კრეფ და პენტავ გვირილებს...
ვუყვარვარ, არა, ვუყვარვარ, არა!..

ცალმხრივ სიყვარულს ბედნიერებად
მე ვერ აღვიქვამ... ვერ დავიჯერებ,
რომ არ გამწარდეს მთელი ცხოვრება,
თუკი შემიკრავ გამოწვდილ ხელებს.

რომ არ ვუყვარდე?.. ვფიქრობ და ვკრთები,
თითქოს მემსხვრევა ოცნების ფრთები,
გადავიღალე ფუჭი ფიქრებით,
გამოსავალთან სანამ მივედი.

ერთ მშვენიერ დღეს მოვედი შენთან,
ეს ჩემი გული გადაგიშალე...
პასუხი გთხოვე, მითხარი: არა!..
მივხვდი, სიმართლე რომ დამიმალე...

ახლა კი ვზივართ ერთად პირისპირ
და გეკითხები: გიყვარვარ კარგო?..
შენ შუბლს შეიკრავ, მეტყვი: არ გჯერა?
მე მეცინება, არ ვიცი რატომ...

--------------------
ქემო ქავთარი

ბუტია და თავნება

შემიყვარდა ერთი გოგო,
ბუტია და თავნება,
ო, ღმერთმანი, არ ვიცოდი,
თუკი გამაწამებდა.
რა ვიცოდი, დამტანჯავდა
ჩემი გოგო თავნება...
მის დევნაში დავიღალე,
დამეწყვიტა ნერვები...
მოდი ჩემთან, გენაცვალე,
მოდი მოგეფერები!..

გაკოცებ და გეწყინება,
წახვალ, დამემალები...
მე კი გული მეტკინება
შენგან განაწამები,
მე ისევ მომენატრება
ეგ ლამაზი თვალები...
არა, აღარ გამებუტო,
ნუღარ დამემალები!..
მეტი აღარ მომანატრო
ეგ უძირო თვალები!..

------------------------
ქემო ქავთარი

წვიმდა

წვიმდა, როგორ წვიმდა,
გახსოვს?.. შენც ხომ გახსოვს...
იცი, როგორ მინდა
ის დრო ახლა, ამ დროს?..
გახსოვს იმ საღამოს,
ფეხით დავდიოდით,
იმ თავსხმა წვიმაში,
ჩვენ ხელჩაკიდულნი?..
თითქოს გვიხაროდა,
მაშინ ჩვენ ეს წვიმა,
თითქოს არც გვინდოდა,
რომ გამოედარა...
თითქოს ცა ტიროდა
და იმის ტირილზე,
ეს ჩემი გულიც რომ
ცრემლად იღვრებოდა...
თითქოს ბედნიერი,
მაინც უბედური,
მოთქვამდა ეს გული,
კვნესოდა, ტიროდა...
ჩემს გვერდით რომ იყავ,
მე ამით ვხარობდი,
გული კი სხვა რამეს მთხოვდა...
ის შენს გულს ითხოვდა
და მე კი ვუშლიდი,
ამიტომ ეს გული
კვნესოდა, თრთოდა.
წვიმდა, ძლიერ წვიმდა...
გახსოვს?.. ვიცი გახსოვს...
ნუთუ შენ არ გინდა,
ის დრო იყოს ამ დროს?..

-----------------------
ქემო ქავთარი

დავიგვიანე

დამიგვიანდა მოსვლა შენამდე,
შევფერხდი გზაზე, ვეღარ ვიარე...
მე, თურმე, ძლიერ დავიგვიანე,
შენ ჩემს მოსვლამდე სხვა შეიყვარე.

რა ძნელია, როცა იტანჯები
უიმედო სიყვარულით კაცი,
როცა იცი, შენზე არც კი ფიქრობს
შენთვის ერთადერთი წმინდა ხატი...

სხვას ეკუთვნის უკვე შენი გული,
მე ისევ შენს სილამაზეს ვეტრფი.
უშენობით შფოთავს ჩემი სული,
ისევ მხიბლავს მაგ თვალების ეშხი.

ისე, როგორც ხავსს წყალწაღებული,
უკანასკნელ იმედს ვეჭიდები.
იქნებ ქვეყნად მოხდეს სასწაული,
იქნებ ჩემსკენ მოგიბრუნდეს გული...

ანთებული სანთელივით იწვის,
დაჩაგრული ჩემი სიყვარული,
დასასრული აღარა აქვს ტანჯვას,
ლამის არის, ბოღმით გასკდეს გული.

რა ვიცოდი, თუკი შენი გული
უკვე სხვისი სიყვარულით ძგერდა,
რა ვიცოდი, თუკი შენი გული
ჩემს სიყვარულს არასოდეს დაიტევდა.

------------------------
ქემო ქავთარი

ქარწაღებული

იდგა დეკემბერი, თოვლიან ტირიფებს
ქარი უბერტყავდა ტოტებს... ძირს ცვიოდა
თოვლი, თეთრი თოვლი ქუჩებს ათეთრებდა,
ხეებზე მობუზულ ბეღურებს სციოდათ.

ქარი ქუჩა-ქუჩა წითელ ვარდს ათრევდა,
გამხმარი ფურცლები გზადაგზა სცვიოდა.
შენი სიყვარულის სიმბოლო, რჩეული,
ახლა ქარს მიჰქონდა და მწარედ ტიროდა...

იდექ აივანზე და ჩუმად უმზერდი,
ქარი რომ ნავარდალს ტროტუარს ახლიდა,
ძველი სიყვარულის მოკვლა განიზრახე

და ახალ ცხოვრებას იწყებდი ამ დღიდან...

იდგა დეკემბერი... იქნებ ნოემბერი?..
ანდა იანვარი?.. იყოს სულერთია...
ჩემი დავიწყება უკვე გადაწყვიტეს,
იმ წვეულებაზე მე არ მიმელიან...

წლებმა გაიყოლა ბევრი წვეულება
შენი უგულობით გული გამიბზარე...
ალბათ, მაშინ შევცდი, მაშინ შევიშალე,
როცა სიცოცხლეზე მეტად შეგიყვარე...

ისევ დეკემბერი დადგა  და  აცივდა,
კიდევ ერთი წელი უჩუმრად გაფრინდა,
სტუმრები მოსულან და სუფრა გაშლილა,
შენს სადღეგრძელოზე ყანწები დაცლილა...

ვარდები გაჩუქეს, ფიქრი აგერია
და მოგონებები ნისლში ჩაგელია,
ცრემლები მოგადგა, გული გაგელია,
გულს ქარწაღებული ვარდი ჩაგრჩენია...

მორჩა წვეულება და შუაღამისას
მე სიზმრად გესტუმრე, სხვა გზა რომ არ იყო...
ნიაღვრად მოვარდა ნაკადი გრძნობისა
და კოცნა-ალერსის მდინარემ წაგიღო...

შფოთვით გაგეღვიძა, კანკალი დაგეწყო,
თითქოს მოთმინების ფიალა აგევსო,
ცრემლიან თვალებში ოცნება გაბრწყინდა

და ჩემი განდევნის სურვილი გაგიქრა...

ინატრე, სიზმრიდან ცხადში მოვსულიყავ,
ფიქრებით მეძახდი, მიხმობდი გონებით...
ციდან ვარსკვლავების სხივებს ჩამოვყევი,
როგორღაც შევძელი და მაინც მოვედი...

დიდხანს, მონატრებით თვალებში გიყურე,
კოცნად ვიქეცი და ტუჩებზე დაგაკვდი...
ტრფობის ოკეანე ერთად გადავცურეთ,
სულმთლად ჩაგისუნთქე და გულში გადამცდი.

ასე სუნთქვასავით როცა მჭირდებოდი,
ისევ გამექეცი, მაქციე წარსულად.
ჩემს გულში მზესავით ენთე და ვიწვოდი,
შენ სხვას ეკუთვნოდი, უთბობდი სასთუმალს...

ბევრჯერ გამებუტე, თუმცა კვლავ შევრიგდით,
ნაპარავ გრძნობებით ვთვრებოდი ლოთივით...
გულით გიყვარდი და გონებით მდევნიდი,
მაინც გადამაგდე დაცლილი ბოთლივით.

არ მინდა, შენს თვალებს ცრემლი ასველებდეს,
გული გტკიოდეს და დარდები გძალავდეს...
წავალ და საერთოდ უკვალოდ გავქრები,
ოღონდაც შენს სახეს ღიმილი ფარავდეს!..

სამყაროს გადაჰკრავს მუქი ჟოლოსფერი,
დრო თავად გამხდარა დროის მენეჯერი...
თვე თვეს გაჰყვება და მოვა ოქტომბერი,
მერე ნოემბერი და კვლავ დეკემბერი...

მოვა დეკემბერი, უფრო აცივდება,
კიდევ ერთი წელი ჩუმად გაფრინდება...
სტუმრები მოგივლენ, სუფრა გაიშლება,
შენი სადღეგრძელო ყანწით დაილევა...

ვარდებს გაჩუქებენ, ფიქრი აირევა...
სადღაც მოგონების ნისლი აიშლება,
ცრემლი მოგადგება, გული გეტკინება,
ქარს გატანებული ვარდი ატირდება...

მორჩება დღეობა, ხალხი აიშლება,
სიზმრად გესტუმრები, სხვა გზა არ იქნება.
კოცნით გაგაბრუებ, სუნთქვა შეგეკვრება,
გრძნობა და გონება ერთად აღელდება...

შფოთვით გაიღვიძებ, თრთოლვა აგიტყდება,
ცრემლიან თვალებში ვნება გაბრწყინდება.
მერე, მოთმინების ძაფი გაგიწყდება,
იტყვი: ვერ შევძელი შენი დავიწყება!..

--------------------
ქემო ქავთარი

დრო გამონახე...

დრო გამონახე და სადმე შემხვდი,
გავისეირნოთ ქუჩაში ფეხით...
სმენა დამიამე მიჯნურის ლექსით,
შემომანათე თვალები ეშხით...

ვნებით ამავსე და სავსე მკერდზე
იგრძენი ჩემი თვალების ცეცხლი...
მერე გაყუჩდი და უნებურად
ოდნავ ჩახსენი საკინძე ჩემთვის...

წამო, მომყევი, ბაღში შევიდეთ...
უშენოდ ცაზე ვარსკვლავებს ვერ ვთვლი...
მოგვიანებით დუქანს ვესტუმროთ,
ვივახშმოთ, ღვინოც დავლიოთ თეთრი!..

მე სადღეგრძელოს გეტყვი უნაზესს,
სახტად დარჩება თვით ტრფობის ღმერთი...
გრძნობას დაგისხამ, ჭიქით მოგაწვდი,
თუკი გიყვარვარ ბოლომდე შესვი!..

აგიფეთქდება ვნებად თვალებში
ჩემი ნდომის და სურვილის დენთი,
კეკლუც კისკისში აწკრიალდება
ჩუმი არშიყი ნასროლი ჩემთვის...

გულს ჩაგიდგება საამო სითბო,
თავს დახრი, ჩუმად, ჩურჩულით მეტყვი:
მიყვარხარ, მინდა, რომ სრულად გიგრძნო...
მიყვარხარ, მინდა სუნთქავდე ჩემში...

და აენთება ჩემი სხეული,
აბობოქრდება მშფოთავი სული...
მოვა ტალღებად, მოვა გრიგალად
უკიდეგანო ზღვა სიყვარულის...

გიჟმაჟი გრძნობა ისე იფეთქებს,
რომ შენს ბაგეზე კოცნად დამადნობს,
ვნების ქარცეცხლში ცოცხლად დამწვავს და
შენი ალერსით უღვთოდ დამათრობს...

შენ ჩემს მკლავებში ზეცას იპოვნი
და აფროდიტას სულში ჩახედავ...
მერე ინატრებ, რომ არ გათენდეს
და ჩემგან წასვლას ვეღარ გაბედავ...

-----------------------
ქემო ქავთარი

ჰეი, სიკვდილო!..

უჩინარი ხარ, ვერ გხედავდი და შორს მეგონე,
აქვე ყოფილხარ, კუდში დამდევ, თურმე, სიკვდილო!..
ბევრი კაი ყმა წაიყვანე და მე დამტოვე...
ვერ გამიგია, ვიცინო თუ უნდა ვიტირო.

ერთი ბოლო აქვს მდიდარს, ღარიბს, კეთილს და ბოროტს,
სუსტსა და ძლიერს... ცას და მიწას ვინ შერჩენია?..
აქ წუთისოფლის სტუმრები ვართ, დროებით ვცხოვრობთ,
ყველა მოკვდება, ქვეყანაზე ვინც გაჩენილა...

ჰეი, სიკვდილო, სანამ წავალთ თხოვნა მაქვს ერთი,
სულეთს მისულმა, რაღაცა ხომ უნდა ვაკეთო...
ისეთი საქმე მომინახე, დაგლოცავს ღმერთი,
იმ ქვეყნიდანაც ვემსახურო ჩემს საქართველოს!..

----------------------
ქემო ქავთარი

წვიმს...

წვიმს, ფანჯარაში იჭყიტებიან
ცნობისმოყვარე წვიმის წვეთები,
ცა ტირის, თითქოს,  მიწა სველია
ცრემლად დაღვრილი მლაშე ლექსებით.

წვიმის წვეთებში გამოკრთა სახე
და ცრემლით სავსე უძირო ტბები...
ტიროდი, თვალი ვერ იტევდა და
ჩამოგდიოდა ღაწვებზე ცრემლი..

წვიმს, ფანჯრის რაფას დახეთქებული
წვეთების  ხმები სიმშვიდეს მიფრთხობს...
და ცრემლით სავსე შენი თვალები
მეჩვენება, რომ ჩემს შველას ითხოვს.

შენ ნუ იტირებ, გულს ნუ მომიკლავ,
შენს ტირილზე ხომ მეც ავტირდები.
შენ არ გიჭირდეს, რა მინდა მე სხვა?..
თავს შემოგწირავ არც დავფიქრდები.

როგორ მოგხედო? რითი გიშველო?
ეგება გწყინდეს ჩემი ტრფიალი?..
სიყვარულზე რომ უარი მითხრა,
ბოღმით გასკდება გული ტიალი...

წვიმს, ფანჯარაში იჭყიტებიან
ცნობისმოყვარე წვიმის წვეთები,
ცა ტირის, თითქოს,  მიწა სველია
ცრემლად დაღვრილი მლაშე ლექსებით.

--------------------
ქემო ქავთარი